Lisette Gerbrands Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:04

Leestijd: 3 minuten

Teun de Vries (39) werd zelf gepest en nu zijn zoon. ‘Hij deed iets wat ik nooit durfde’

Toen Teun de Vries (39) hoorde dat zijn zoon Tristan (5) op school werd gepest, voelde hij een mix van woede, verdriet en herkenning. “Ik werd zelf jarenlang gepest als kind. Dat gevoel van er niet bij horen, van niet genoeg zijn, vergeet je nooit. Mijn eerste gedachte was eerlijk: niet híj ook.”

Het ging niet om zware mishandelingen, maar om dat sluipende, venijnige duwen, buitensluiten en plagen dat langzaam onder de huid kruipt. “Je zag aan hem dat hij het niet begreep. Dat stukje verwarring in zijn ogen: waarom doen ze dit?”

Spiegelen

Teun wist dat hij zijn zoon niet kon leren reageren met woede. Dat lost nooit iets op. Dus besloot hij iets onverwachts te proberen: vriendelijkheid. “Ik zei: ‘Vraag hem of hij na school met je wil spelen.’ Het klinkt tegenintuïtief, maar kinderen spiegelen wat ze zien. Soms breek je een muur niet af met kracht, maar met verwarring. Door iets te doen wat de ander niet verwacht: vriendelijkheid.”

De volgende dag kwam zijn zoon thuis met een glimlach. Ze hadden samen gevoetbald, zonder verontschuldigingen of grote gesprekken. “En ineens was de spanning weg. De muur tussen hen was verdwenen. Dat was het moment waarop ik dacht: het werkt. Niet omdat ik iets ‘slims’ had gezegd, maar omdat hij de moed had om open te blijven.”

Instinctief

Voor Teun was het extra bijzonder omdat het contrast groot was met zijn eigen ervaringen. “Ik heb als kind vaak geprobeerd mezelf te verdedigen, me aan te passen, stil te blijven. Maar ik heb nooit geprobeerd om de ander te begrijpen. Mijn zoon deed dat instinctief, en hij won niet van zijn pester, hij veranderde hem. Dat verschil raakte me misschien nog het meest: waar ik ooit angst voelde, liet hij verbinding toe.”

Zijn advies aan andere ouders is duidelijk: leer je kind dat zachtheid geen zwakte is. “Dat je sterk kunt zijn zonder hard te worden. En dat er altijd ruimte is om het gesprek open te houden, ook als iets pijn doet. Niet alles kun je oplossen, maar je kunt wel laten zien dat er altijd een keuze is tussen angst en menselijkheid.”

Verbinding

Teun ziet dit niet alleen als een les voor op school, maar voor het hele leven. “Of het nu op school is, op werk of in de wereld om ons heen: we zijn zo snel geneigd om te vechten of te vluchten. Maar soms ligt de kracht juist in het blijven staan, in kijken, luisteren, en iets onverwachts doen. Tristan herinnerde me eraan dat verbinding sterker is dan trots. Misschien is dat wel de les die we allemaal af en toe opnieuw moeten leren.”