Lisa van den Akker Gedrag 5 mrt 2022, 07:35

Leestijd: 5 minuten

De dochter van Veerle is hoogbegaafd maar kan niet meer naar school

Hoogbegaafdheid is een rode draad in het leven van Veerle, naast dat ze zelf werkt met hoogbegaafde kinderen heeft ze ook twee dochters die beiden hoogbegaafd zijn. Waar oudste dochter Jelta (8) het best goed doet op het regulier onderwijs, is het voor Shanna (6) op dezelfde school rampzalig uitgepakt, waardoor ze nu noodgedwongen thuis zit: “Het valt of staat echt met de leerkracht.”

Allebei de dochters van Veerle zijn uitzonderlijk hoogbegaafd. Dat betekent dat ze een IQ hebben van 145+. Je zou misschien denken dat school voor hoogbegaafde kinderen een eitje is, maar niets is minder waar.

Geen standaard kinderen

Veerle: “Al vanaf baby af aan wist ik dat het geen standaard kinderen waren. Ze waren altijd wakker en huilden veel. Toen Jelta een week oud was zei de verloskundige: ‘Je zou denken dat ze al kleuren kan onderscheiden.’

Ze hadden ook een flinke mate van alertheid en waren snel met lachen, aankijken en gericht roepen. Uiteindelijk is Jelta getest toen ze vier jaar oud was. Daaruit bleek dat ze hoogbegaafd was. Bij mij gingen direct alle alarmbellen af wat betreft Shanna. Want dat was een behoorlijk pittige tante.

Ze had als peuter last van nachtelijke driftbuien en was behoorlijk strong willed. Bij de gewone peuterspeelzaal was het een ramp, ze had helemaal geen klik met de kinderen en leidsters daar. Dus besloot ik haar naar een peutergroep te laten gaan voor kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong. Dat was een hele goede keus.

Peutergroep

De eerste keer dat we daar kwamen ging ze aan tafel zitten en zei ze: ‘Doei mam!’ Ik wist niet wat ik meemaakte. Maar Shanna had de situatie ingeschat, ze zag de materialen die er waren en ze merkte dat ze niet werd aangesproken als een peuter, maar als een gelijke. Dat maakte dat ze zich er direct thuis voelde.

Het zorgde ervoor dat de scherpe randjes er een beetje vanaf gingen bij Shanna. Ze was nog geen hele blije peuter, maar het ging een stuk beter. Vanuit deze peutergroep werd geadviseerd om haar met drie jaar en drie maanden naar de basisschool te laten gaan. Zodat ze na een half jaartje in groep 1, meteen door zou kunnen naar groep 2.

Alleen daar dacht de school helaas anders over, we zaten natuurijk ook middenin een pandemie, wat het niet makkelijker maakte. Toch was het voor ons een tegenvaller dat de school gewoon zei: ‘Dat gaan we niet doen.’ Dus heeft Shanna uiteindelijk twee volle jaren gekleuterd.

Hoogbegaafd en groep 3

Vervolgens ging ze naar groep 3, en daar ging het helemaal mis. Thuis las ze al, boekjes van Freek Vonk bijvoorbeeld. Maar nu moest ze op school opeens beginnen met ‘Ik’ en ‘Mik’ en moest ze zoemend lezen. Alles ging voor haar in een veel te traag tempo. School werd voor haar daardoor heel frustrerend.

Maar ook met de juf liep het niet lekker. Shanna is een extravert meisje en dat vond de juf lastig. Zo zongen ze bijvoorbeeld elke dag een liedje met daarin de regel: aan het einde van deze dag. Shanna zei dan: ‘Maar juf, het is eigenlijk het einde van deze schooldag toch?’ Haar juf schoot dan in de weerstand en kon daar niet goed mee omgaan.

Ik besef me daardoor des te meer hoeveel geluk Jelta heeft gehad. Doordat zij leerkrachten heeft gehad die zich voor haar hebben ingezet, en die zich wilden verdiepen in hoogbegaafdheid, is het haar gelukt om binnen het reguliere onderwijs te blijven. Het valt of staat echt met de leraar.

Moeilijke periode

Nadat Shanna was begonnen in groep drie brak er dan ook een moeilijke periode aan. Soms zei Shanna zelfs dat ze er liever niet meer zou willen zijn. Dat was voor ons als ouders natuurlijk heel heftig. We besloten toen om haar te laten testen, zodat de school hopelijk ook iets zou kunnen met die testuitslag. Uit de test bleek Shanna ook IQ te hebben van 145+.

Op school werd daar echter weinig mee gedaan. Af en toe kreeg Shanna een moeilijker boekje om te lezen, maar dat was het. Shanna begon steeds meer tegen school op te zien. Ze klampte zich aan me vast, en vroeg regelmatig in tranen waarom ze nog naar school moest. Ze ging minder eten, werd heel dun en zat thuis alleen nog maar heel gestrest of huilend op de bank. Ze kon het gewoon niet meer opbrengen.

De dag dat een vriendin haar na het oppassen thuisbracht, me aankeek, en alleen maar met haar hoofd schudde. Was de dag dat we de knoop doorhakten. Shanna gaat niet meer naar school. Sindsdien zit Shanna dus thuis, en krijgt ze thuisonderwijs. Met Shanna gaat het daardoor beter. Ze ging weer beter eten en slapen, en had geen nachtmerries meer. Ze werd ook weer nieuwsgierig en leergierig, iets dat ze dreigde kwijt te raken.

Hoogbegaafd en thuisonderwijs

Shanna krijgt nu dus volledig thuisonderwijs, en dat vergt veel van ons als ouders. Eigenlijk zijn we er bijna 24 uur per dag mee bezig. Twee uur per week komt er een remedial teacher die gespecialiseerd is in hoogbegaafdheid. Zij gaat met Shanna aan de slag en stelt voor haar een lesprogramma op. Zo verdiepen ze zich in bepaalde thema’s waar Shanna geïnteresseerd in is. Nu zijn ze bijvoorbeeld bezig met de anatomie van mens en dier.

Hoe het nu verder moet met Shanna is nog onduidelijk. Binnenkort start ze met een onderwijs en zorgtraject bij Haviq. Hier kan ze twee dagdelen per week terecht voor begeleiding en onderwijs, samen met andere hoogbegaafde kinderen die thuiszitter zijn geworden. De bedoeling is dat ze hier wordt klaargestoomd om terug te gaan naar het reguliere onderwijs.

Voor ons heeft het opnieuw een grote impact op ons leven, het kost ons veel reistijd, waardoor het lastig wordt om alles te combineren met werk en de hobby’s van de kinderen. Wat dat betreft zou ik haar liever terug hebben op haar oude school. Maar dat zit er voorlopig niet in. Terug naar groep drie is echt geen optie, en de juf van groep vier ziet zo’n “complex” geval als Shanna ook niet zitten. Mijn hoop is een beetje gevestigd op de juf van groep 5, die heeft het zo goed gedaan met Jelta. Misschien kan dat voor Shanna ook helend werken.”

Margretha: ‘Ik wil dat hoogbegaafde kinderen evenveel hulp krijgen als zwakbegaafde kinderen’