Laurien Bleeker Ouderschap 2 feb 2024, 09:09

Leestijd: 3 minuten

Dit doet het gebrek aan aandacht in jeugdzorg met kinderen: ‘Ik voelde me eenzaam en niet belangrijk genoeg’

Jeugdzorg is een actueel onderwerp deze week, omdat Stichting het Vergeten Kind een campagne heeft gelanceerd over het gebrek aan aandacht in jeugdzorg. Tijdens De Week van het Vergeten Kind delen kinderen in jeugdzorg hun ervaringen met hulpverlener en wat dit met ze deed. De verhalen zijn schrijnend.

Vergeten kinderen zijn geen kinderen die vergeten zijn door hun ouders of door hulpverleners, maar kinderen die zich vergeten voelen. Er wordt niet echt geluisterd naar hun behoeften en daardoor komen ze vaak slechter uit jeugdzorg dan dat ze erin gingen.

De Week van Het Vergeten Kind

Kinderen die met jeugdzorg te maken krijgen, zijn al erg kwetsbaar. Ze komen uit een onveilige situatie en worden soms uit huis geplaatst of komen in een opvang of zelfs kindertehuis terecht. Daar wordt wel gewerkt aan de problemen (autisme, gedragsstoornissen) die deze kinderen logischerwijs hebben, maar écht geluisterd naar ze, wordt er niet.

Kinderen in jeugdzorg voelen zich daardoor niet gezien en gehoord. Door een overvloed aan regels, protocollen en tijdsdruk worden hulpverleners ook belemmert in het geven van echte aandacht aan de kinderen. De focus in jeugdzorg ligt daardoor nu te veel op de problemen van kinderen in plaats van op hun behoeften.

Dat dit moet veranderen, wordt duidelijk uit de ervaringsverhalen van kinderen én hulpverleners in jeugdzorg. Kinderen vertellen dat ze juist een nog negatiever zelfbeeld opliepen en zich nog eenzamer voelden. Ook raakten ze het vertrouwen in zichzelf en hulpverlening kwijt.

Ervaringsverhalen van kinderen in jeugdzorg tijdens De Week van Het Vergeten Kind

Zo vertelt de 19-jarige Noah, die al vanaf zijn twaalfde in aanraking is met jeugdzorg, wat het gebrek aan aandacht met hem heeft gedaan: “Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mij heel eenzaam voelde en niet belangrijk genoeg”.

Onveilige thuissituatie en uithuisplaatsing

Ook Caitlin kent een lange weg in jeugdzorg: ze ging uit een onveilige thuissituatie naar haar grootouders, maar die kwamen te overlijden. Vervolgens werd ze in een pleeggezin geplaatst, daarna in een crisisopvang, een meidenhuis, gesloten jeugdzorg en daarna in beschermd wonen.

Ze vertelt hierover: “Als er meer aandacht was geweest, had ik misschien wel iets gehad om naar uit te kijken en had ik er nooit extra problemen bij gekregen. Toen ik behoefte had aan een gesprek, wilden hulpverleners het zakelijk houden. Zonder echt met mij te praten. Laat kinderen zien dat er nog een hele wereld buiten de jeugdzorg op ze staat te wachten. Want perspectief is ook een vorm van aandacht.”

Kwetsbare kinderen hebben extra betrokkenheid nodig

De 34-jarige Ilona is gezinsvoogd bij jeugdbescherming. Ze vindt dat het tijd is voor verandering. Zo krijgt ze aangeleerd om afstand te houden, terwijl die bewuste betrokkenheid juist zo belangrijk is voor kinderen. Ze vertelt: “Nog voor er een relatie is opgebouwd, beginnen nieuwe hulpverleners met het bespreken van problemen. Dit veroorzaakt een boel negativiteit bij kinderen. Ze worden passief, cynisch en sluiten zich af, omdat ze het gevoel hebben dat niemand hen begrijpt. Ook kunnen problemen hierdoor verergeren. Kwetsbare kinderen hebben veel aandacht gemist in het begin van hun leven. Juist deze groep verdient extra betrokkenheid.”

Bekijk en lees hier meer over de ervaringsverhalen van kinderen en hulpverleners in jeugdzorg.

Probleemgezinnen uit Verloren Kinderen maken veel los: ‘Het is hartverscheurend’