Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:05

Leestijd: 3 minuten

Yael (39) ontwijkt andere ouders op het schoolplein: ‘Dat verplichte praatje? Ik word er naar van’

Zodra Yael het schoolplein nadert, voelt ze het al: dat ongemakkelijke moment waarop je andere ouders móét groeten en doen alsof je het leuk vindt. “Ik kan er echt niet tegen en doe er dan ook niet aan mee”, vertelt ze.

“Ik heb twee kinderen op de basisschool en elke ochtend en middag is het weer hetzelfde ritueel: ik rijd de parkeerplaats op, zet de motor uit en blijf expres nog even zitten. Soms check ik nog even m’n mail of appjes, maar eerlijk gezegd zit ik gewoon te wachten tot het bijna tijd is. Pas als de bel gaat, stap ik uit. Dan kunnen de kinderen meteen naar de auto en hoef ik niemand te spreken. Heerlijk.

Asociaal

Het klinkt misschien asociaal, maar ik trek het schoolplein echt slecht. Dat verplichte praatje, ik word er naar van. Elke dag hetzelfde geneuzel over traktaties, zwemlessen, studiedagen en wie er nu weer ziek thuiszit. Ik heb daar allemaal geen zin in. Als ik een sociale babbel wil, zoek ik wel m’n vriendinnen op. Die gesprekken betekenen tenminste iets.

Daarnaast lijkt het soms ook wel een wedstrijdje onder ouders: Wie het drukst is, wie de beste lunch meegeeft en wie de meeste speelafspraken regelt. En dan dat subtiele oordelen, dat kun je gewoon voelen. Heb je een keer geen zin om te helpen bij een activiteit op school, dan krijg je van die blikken van: ‘Oh, zij weer.’ Nou, ik doe niet meer mee aan dat toneelstuk. Ik ben vriendelijk en zeg gedag, maar dat is het dan ook.

Klaar met sociaal doen op het schoolplein

In het begin probeerde ik het nog wel hoor. Toen mijn oudste net op school zat, dacht ik dat het hoorde. Dus ik stond daar te luisteren naar gesprekken over luizenmoeders, traktatiebeleid en wie welke juf het aardigst vond. Na drie dagen was ik er al klaar mee. Ik kwam er altijd chagrijnig van thuis. Op een gegeven moment dacht ik: waarom dwing ik mezelf eigenlijk? Niemand verplicht me om te socializen.

Ook bij het ophalen kies ik mijn momenten zorgvuldig. Ik sta expres iets verderop geparkeerd, dan heb ik goed zicht op het plein. Als ik de bel hoor dan stap ik snel uit en neem ik ze het liefst direct mee.  Geen smalltalk en geen gezeur. Laatst zag ik een moeder van een klasgenoot met open armen aankomen lopen. Ik had echt geen zin in haar en deed net alsof ik iets in m’n tas aan het zoeken was.

Geen schoolpleinmoeder

Soms voel ik me er een beetje schuldig over. Ik weet dat sommige ouders het leuk vinden om even bij te kletsen en dat is helemaal prima. Maar ik ben gewoon niet zo’n schoolpleinmoeder. Ik heb een drukke baan, een huishouden en twee kinderen die me ’s ochtends al uitputten voordat de dag goed en wel is begonnen. Dan is dat autoritje naar school het enige moment van rust. En eerlijk? Dat momentje in de auto, met de radio aan en niemand die iets van me wil, is goud waard.

Laatst belde een vriendin me toevallig toen ik nog in de auto zat. ‘Sta je al op het plein?’ vroeg ze. Ik zei: ‘Nee joh, ik zit nog even te genieten van m’n vrijheid.’ Ze moest lachen. ‘Jij bent erg hoor’, zei ze. Maar ik weet zeker dat ze me eigenlijk wel begrijpt. Want stiekem, diep van binnen, zijn er vast meer ouders die precies hetzelfde doen, alleen durven ze het niet toe te geven.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.