Lisa van den Akker
Lisa van den Akker Eten en Voeding 29 jun 2020
Leestijd: 4 minuten

Column Maria #7: mijn kleuter is ondervoed en we zijn terug bij de huisarts

Maria Lee is de trotse moeder van de vierjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat niet altijd over rozen, vooral nu niet, want Tom is gestopt met eten en daardoor ondervoed. Haar verhaal kun je de komende weken volgen op J/M Ouders.

Terug naar de huisarts

‘We zijn een week verder en we zijn terug bij onze huisarts. Als we de spreekkamer inlopen vraagt Tom meteen of hij geen prikjes hoeft. De huisarts stelt hem gerust en Tom knikt tevreden. Ze vertelt dat ze de brief van de kinderarts gelezen heeft. Dat er geen lichamelijke oorzaak te vinden is voor het eetgedrag van Tom. ‘Hoe gaat het nu?’ vraagt ze.

Ik vertel haar dat Tom aangekomen is, over zijn eetgedrag en over onze ervaring bij de kinderarts. Ze schud haar hoofd, zucht en kijkt begripvol naar Tom. ‘Wat vind ik dat vervelend om te horen.’ zegt ze.
‘Wat denk jij wat Tom nodig heeft?’ vraagt ze aan mij. Het is eigenlijk voor het eerst dat iemand dat mij vraagt. Het raakt me. ‘Ik denk dat Tom rust en vertrouwen nodig heeft. Kennis over voedsel, spelen met eten en dat we opnieuw moeten beginnen met eten. Ik denk dat het een beetje veel is voor Tom en dat hij zijn buikje letterlijk ‘vol’ heeft van alles wat er gebeurt.’

De huisarts knikt en moedigt me aan om verder te gaan. ‘Ergens heb ik het gevoel dat ik Tom, om de dag naar school moet laten gaan, dat hij meer rust nodig heeft om alles te verwerken. Zo kan hij rustig wennen aan school en aan alle prikkels die hij krijgt. Want het lijkt erop mijn inziens dat hij een prikkelverwerking probleem heeft.’

Erkenning

Ondertussen heeft Tom van Lego een graafmachine gebouwd en maakt hij er bijpassende geluiden bij. De graafmachine rijdt onder mijn stoel door en belandt om mijn schoot. ‘Voor jou mama.’ zegt Tom met een grote glimlach. Ik geef Tom een compliment en knuffel hem. De huisarts glimlacht en zegt dat ze het heel lief van Tom vindt maar ook knap dat hij dat gebouwd heeft. Er verschijnt een stralende lach op Toms gezicht. Tom staat op om voor de huisarts ook wat te bouwen.

‘Ik denk dat je goed bezig bent en gelijk hebt wat betreft wat Tom nodig heeft. Je hebt er goed aangedaan om je eigen gevoel te volgen en jullie te laten terug verwijzen naar mij. Ook ik denk dat de eet poli geen oplossing is voor Tom, dat zou het probleem inderdaad kunnen versterken. Ik denk net als jij dat de oorzaak inderdaad ergens anders zit.’

Eigen koers

We spreken af dat ik mijn eigen koers ga volgen en dat ik bel wanneer ik geen verbetering zie. En anders belt de huisarts mij na twee maanden om de stand van zaken te checken en voor een doorverwijzing naar een kinderpsycholoog. Wanneer ik onze jassen pak geeft Tom de huisarts een huis van Lego. ‘Jij heet huis-arts’ zegt Tom trots. De huisarts bedankt hem en neemt het huis van Tom aan.

Opgelucht door de woorden van de huisarts, stap ik in de auto. Ergens diep in me, begon ik toch te twijfelen of ik er goed aan deed. Want iedereen vindt er iets van, denkt een ‘oplossing’ te weten of zegt: ‘Oh als het mijn kind zou zijn nou dan wist ik het wel.’ En dat maakt me onzeker en verdrietig.

Ik heb heel internet afgestruind en veel boeken gelezen. Alles om maar te zorgen dat ons lieve mannetje weer gaat eten. We zijn blij dat er lichamelijk niets mis is en dat we nu het eten op onze eigen manier ‘mogen’ vormgeven. Diezelfde avond nog starten we met aardappels, sperziebonen en saucijsjes.

Op de goede weg

In overleg met Tom pureren we zijn portie. Als ik het schaaltje voor hem neerzet schuift hij zijn bakje weg. ‘Nee, mama geen olifantenlepel maar die met de vogel erop, die is beter.’ Mijn man en ik glimlachen allebei opgelucht. Fien prakt vrolijk haar ‘aarappels’ en wil meer jus. Het is de eerste maaltijd in maanden die zonder problemen verloopt. We kunnen zelfs een gesprek voeren! Tom eet zijn schaaltje helemaal leeg en gaat met zijn vingertje langs de rand. ‘mmm, lekker.’ zegt hij. Mijn lief en ik kijken elkaar verbaast aan.

Fien klapt in haar handen en roept, ‘Mama, Tom heeft zijn bak op, mogen we nu yoghurt.’ En ook het schaaltje yoghurt wordt zonder problemen leeg gegeten. Normaal zijn we anderhalf uur bezig per maaltijd om Tom een paar happen te laten eten. Nu zijn we met een half uurtje klaar. De kinderen kunnen zelfs nog even spelen voordat ze naar bed gaan.

Jammer genoeg is het de volgende ochtend weer als vanouds, en wil Tom niet eten. Maar we gaan door, we zijn op de goede weg!

Lees ook:

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zondagochtend het beste van J/M Ouders in je mailbox 👪

Start je zondag goed met de mooiste verhalen van J/M Ouders.