Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… altijd gedaan alsof het prima tussen ons ging 

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Verena (33). Ze heeft spijt dat ze altijd maar heeft gedaan alsof het prima gingen tussen haar en haar man. 

“Ik was er zó goed in geworden: glimlachen op commando. ‘Ja hoor, alles goed, druk maar prima!’ zeggen op verjaardagen. De leuke foto’s posten, de lieve verjaardagsboodschappen op social media, de schone keukentafel op de achtergrond. Maar het ging al tijden niet goed in mijn huwelijk.

Geen echte gesprekken meer 

We leefden langs elkaar heen. We voerden alleen nog praktische gesprekken over wie de kinderen ophaalt, of de auto nog een beurt moet. Intimiteit? Niet meer. Echte gesprekken? Al jaren niet gevoerd. We waren huisgenoten geworden, in plaats van een koppel. En toch: ik hield de schijn op. Voor mijn familie, mijn vriendinnen en zelfs voor mezelf. Want als ik het hardop zou zeggen dat het niet goed tussen ons zou zijn, dan werd het ineens echt. En ik wílde het niet echt laten zijn. Ik wilde het niet verpesten.

Niemand in vertrouwen genomen 

Het gekke is: mensen vroegen ook nooit door. ‘Jullie lijken zo goed bij elkaar te passen!’ zei mijn moeder vaak. En dan knikte ik maar. Want wat moet je zeggen? ‘Nou mam, we praten amper nog en ik slaap liever alleen?’ Dat is geen gesprek voor tijdens een etentje. Achteraf denk ik: waarom eigenlijk niet? Waarom heb ik niemand in vertrouwen genomen? Zelfs mijn beste vriendin wist het niet. Zij dacht dat we gelukkig waren. En ik liet dat beeld gewoon bestaan.

Toneelspelen 

Ik stond op een ochtend in de badkamer, keek mezelf aan, en dacht: ik kan dit niet meer. Niet nog een dag toneelspelen. Niet nog een weekend waarin we doen alsof het gezellig is. En toen heb ik het eerlijk uitgesproken. Eerst tegen hem, daarna tegen een vriendin en toen ook nog eens tegen mijn moeder. Elke keer voelde het als een bevrijding, ik was namelijk voor het eerst eerlijk. 

Uit elkaar 

Nu, een jaar later, zijn we uit elkaar. In goede harmonie, echt waar. We doen het goed als ouders, maar dan wel apart van elkaar. En ik ben nog steeds verdrietig om wat het niet geworden is. Maar ik ben ook opgelucht dat ik er niet meer in vastzit. Wat ik het moeilijkst vond? Niet dat het misliep, maar dat ik niemand had voorbereid. Iedereen schrok. ‘Maar jullie waren toch zó gelukkig?’ En ik moest dan uitleggen: nee, dat leek maar zo. Soms denk ik: had ik er eerder over gepraat, dan hadden we misschien hulp gezocht. Misschien was het niet te laat geweest. Maar ik was zó druk met het ophouden van het plaatje, dat ik niet meer durfde toe te geven dat het beeld allang niet meer klopte.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden