Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Mijn kinderen voor een jaar meegenomen naar het buitenland 

Soms neem je als ouder beslissingen waarvan je denkt dat ze het beste zijn, maar achteraf voel je spijt. Charissa (43) moest voor haar werk een jaar naar het buitenland en nam haar kinderen mee. “Had ik maar nooit gedaan”, vertelt ze eerlijk.

“Toen ik hoorde dat ik voor mijn werk een jaar naar het buitenland moest, dacht ik meteen aan mijn kinderen. Mijn zoon van 15 en dochter van 14 waren natuurlijk op een lastige leeftijd, maar ik was ervan overtuigd dat het een avontuur zou zijn. Een kans om iets nieuws te ontdekken, nieuwe vrienden te maken en nieuwe ervaringen op te doen. Dus hebben we alles geregeld: hun scholen opgezegd, ons huis hier tijdelijk verhuurd, spullen ingepakt en zijn we vertrokken. Ik wilde dat ze het maximale uit die tijd haalden.

Moeilijker dan gedacht 

In het begin waren ze nieuwsgierig en enthousiast, maar al snel merkte ik dat het moeilijker was dan ik had gedacht. Ze misten hun vrienden, hun vertrouwde omgeving, hun sporten en hobby’s. Ze voelden zich vaak een buitenstaander op hun nieuwe scholen, ondanks hun pogingen om erbij te horen.

Toen we na dat jaar terugkwamen uit het buitenland, bleek alles nog ingewikkelder dan ik had verwacht. De scholen waar ze eerst op zaten, waren vol. Ze konden niet meer terug. Hun vrienden waren ondertussen overgegaan naar de volgende klas, sommigen hadden zelfs nieuwe scholen gekozen. De vertrouwde wereld was verdwenen.

Niet blij met de situatie 

Mijn kinderen waren totaal niet blij met de situatie. Mijn zoon voelde zich teleurgesteld en verlaten, alsof hij een jaar van zijn leven had gemist en nu buitengesloten werd. Mijn dochter was verdrietig en gefrustreerd; ze had het idee dat ze geen plek meer had, alsof haar oude leven voorgoed voorbij was.

Ze moesten opnieuw beginnen, nieuwe vrienden maken, zich aanpassen aan nieuwe leraren en een onbekende omgeving. Terwijl ze dachten dat ze gewoon ‘terug naar huis’ zouden gaan, bleek het alsof hun wereld was veranderd zonder hen.

Machteloos

Ik voelde me machteloos en schuldig. Had ik beter moeten nadenken? Had ik hun gevoelens serieuzer moeten nemen? Ik wilde ze iets moois bieden, maar het resultaat was juist dat ze zich ontheemd en eenzaam voelden.

Deze ervaring heeft ons als gezin op de proef gesteld. Het heeft me geleerd dat veranderingen, vooral voor pubers, ingewikkelder zijn dan je denkt. Het gaat niet alleen om fysieke plek, maar om verbondenheid, zekerheid en het gevoel ergens thuis te horen. Nu ben ik bezig om het vertrouwen en de rust terug te winnen. Met kleine stapjes, begrip en veel praten probeer ik mijn kinderen te helpen hun plek weer te vinden. Deze periode heeft ons veel geleerd, vooral dat luisteren naar hun stem en emoties essentieel is.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden