Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… mijn kinderen altijd zo betutteld

Nathalie (41) houdt zielsveel van haar twee kinderen (15 en 13). Toch voelt ze soms ook spijt. Spijt van de manier waarop ze ze heeft opgevoed. “Ik heb ze veel te veel betutteld”, zegt ze eerlijk.

“Als ik zie hoe leeftijdsgenootjes van hen zichzelf redden, dan denk ik: mijn kinderen kunnen dat helemaal niet. Ze kunnen zich net aankleden en een boterham smeren, maar daar houdt het ook wel mee op. De rest doe ik. En dat terwijl ze allang groot genoeg zijn om dingen zelf te leren.

In de watten leggen 

Ik weet precies hoe het is gekomen. Ik vond het altijd zo fijn om alles voor ze te doen. Toen ze kleiner waren, wilde ik ze in de watten leggen. Hun jas aantrekken, hun tas inpakken en hun eten klaarmaken. Het voelde als liefde. Maar nu besef ik dat ik ze daar helemaal niet mee geholpen heb.

Mijn dochter van dertien kan bijvoorbeeld nog geen was draaien. Mijn zoon van vijftien heeft nog nooit zelf een maaltijd gemaakt. Als ik vraag of ze even boodschappen kunnen doen, kijken ze me glazig aan. Ze weten gewoon niet hoe het moet. Dat komt niet omdat ze het niet zouden kúnnen, maar omdat ik het altijd uit handen heb genomen.

De gevolgen zien

Het vervelende is dat ik nu de gevolgen zie. Ze zijn afhankelijk van mij voor de kleinste dingen. Als ik een keer laat thuiskom, hoor ik meteen: ‘Wat eten we?’ In plaats van dat ze zelf iets pakken of bedenken. Het maakt me verdrietig, want ik wil dat ze straks sterk en zelfstandig de wereld ingaan.

Ik neem mezelf dit echt kwalijk. Ik had ze eerder los moeten laten. Maar ik vond het lastig. Ik wilde het goed doen, en in mijn hoofd hoorde daar bij dat ik voor alles zorgde. Pas later besef je dat zelfstandigheid óók liefde is. Misschien wel nog belangrijker.

Te laat begonnen 

Praten met ze helpt niet echt. Ze zijn pubers en vinden het prima zoals het nu gaat. Natuurlijk, wie zou het niet fijn vinden om alles geregeld te krijgen? Maar ik voel dat ik ze tekort heb gedaan. In een volgend leven zou ik het echt anders aanpakken.

Voor nu probeer ik kleine stapjes te zetten. Ik laat ze vaker zelf koken, hun eigen spullen wassen of een boodschap doen. Maar eerlijk gezegd voelt het alsof ik veel te laat ben begonnen. Ik hoop maar dat ze het nog oppakken voordat ze straks op zichzelf gaan wonen. We gaan het zien.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden