Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… naar mijn kinderen geschreeuwd dat ik spijt had van het moederschap

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Elvira (36). Elvira heeft spijt dat ze naar haar kinderen heeft geschreeuwd dat ze spijt heeft van het moederschap.

“Ik weet het nog precies. Het was laat in de middag en ik stond uitgeput na een lange werkdag in de keuken. De kinderen ruzieden weer eens om wie er als eerste op de iPad mocht. De jongste van zes gooide tegelijkertijd zijn beker met limonade om en de oudste van negen begon te huilen. Het ging weer eens top in mijn huishouden. Ik was het zat, meer dan zat. Vanuit het niets schreeuwde ik keihard: ‘Ik wil helemaal geen moeder zijn! Ik heb spijt van het moederschap.’

Doodstil 

Nadat ik dit naar ze had geschreeuwd, wist ik direct dat het mis was. Het werd namelijk doodstil. Ze staarden me aan, alsof ze niet zeker wisten of ze me goed hadden verstaan. Maar ze hadden het goed verstaan, dat zag ik aan hun ogen. Ik had direct zo’n spijt van die woorden. Ik was direct bang dat ze dachten dat ik niet van ze hield. 

Moe en overprikkeld

Later die avond ben ik naar hun kamers gegaan. Eerst naar de jongste, die al sliep. Ik heb een kus op zijn voorhoofd gedrukt en zachtjes gefluisterd dat mama van hem houdt. Toen naar de oudste. Die lag nog wakker, met zijn rug naar me toe. Ik ben naast hem gaan zitten en heb gezegd dat wat ik riep niet klopte. Dat ik dat zei omdat ik moe en overprikkeld was en dat het niet aan hem lag. Hij was namelijk mijn grootste liefde.

Pijn

Hij draaide zich om, keek me aan en zei: ‘Maar je zei het wel, mama.’ En dat deed pijn. Want hij had gelijk. Ik zei iets wat ik nooit had moeten zeggen en wat hij nu voor altijd heeft gehoord. Sindsdien loop ik met dat schuldgevoel rond. Niet constant, maar het steekt op onverwachte momenten. Als hij me een knuffel geeft en denk ik: weet je wel echt hoeveel ik van je hou? Of als hij zegt dat ik altijd zo druk ben, dan vraag ik me direct af of hij zich wel genoeg gezien voelt.

Blijft steken

Ik hoop dat ze mijn uitspatting niet blijven onthouden. Ik hoop dat ze vooral denken aan de eindeloze knuffels die ik ze geef en dat ik ze troost wanneer het moet. Want ik hou van ze, meer dan ik ooit had gedacht dat mogelijk was. Het zal daarom altijd een beetje blijven steken.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden