Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:03

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… de stress van werk op mijn kind afgereageerd 

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Renate (39). Renate heeft spijt dat ze de stress van haar werk op haar kind heeft afgereageerd. 

“Je kent ze wel: van die dagen waarop alles lijkt te ontploffen. Deadlines die op elkaar botsen, een to-do lijst die zich op werk blijft vermenigvuldigen en een hoofd dat geen uitknop meer heeft. Ik liep voortdurend op scherp. En wat ik niet doorhad: die spanning nam ik mee naar huis.

Schreeuwde harder dan nodig was

In het begin waren het details. Sneller geërgerd, kortaf en minder geduld. Maar al snel begon ik te schreeuwen. Niet omdat het nodig was, maar omdat ik overliep. Vooral mijn zoon Tim (9) kreeg de volle lading. Terwijl hij gewoon iets wilde vertellen of om aandacht vroeg, beet ik hem af.

Op een avond, na weer zo’n dag waarop alles misging, vond ik hem huilend in bed. ‘Ik ben verdrietig, mama. Je bent altijd boos’, zei hij. Die woorden sloegen in als een bom. Mijn kind voelde zich niet meer veilig bij mij. En dat… dat was mijn wake-upcall.

Balans is geen vanzelfsprekendheid

Ik schaamde me kapot. Ik hou zielsveel van Tim, maar was mezelf kwijtgeraakt. De balans tussen werk en moederschap? Die was ik compleet uit het oog verloren. Vanaf dat moment wist ik: dit moet anders. Voor hem, en voor mezelf. Ik ben met mijn leidinggevende gaan praten over de werkdruk. Heb geleerd ‘nee’ te zeggen. En ik ben gaan oefenen met loslaten, met echt ontspannen.

Thuis leerde ik pauzeren. Eerst ademhalen en dán pas reageren. Niet mijn frustratie op hem afvuren, maar kijken naar wat hij écht nodig had.

Samen terugvinden

We zijn ook bewust tijd met elkaar gaan doorbrengen. Geen haast en geen schermen. Gewoon wandelen, spelletjes doen en kletsen. In die kleine momenten vonden we elkaar terug. Natuurlijk gaat het nog weleens mis. Oude patronen sluipen erin. Maar ik ben me ervan bewust, en ik blijf leren. En het mooiste? Tim voelt het. Hij lacht meer, vertelt weer van alles.

Anders doen 

Deze ervaring heeft me één ding geleerd: je kunt pas echt goed voor je kind zorgen, als je ook voor jezelf zorgt. Kinderen hebben geen perfecte ouders nodig. Ze hebben ons nodig: aanwezig, eerlijk en vol liefde, ook op onze slechte dagen.

Had ik het kunnen voorkomen? Misschien. Maar belangrijker is dat ik het nu zie. En dat ik ervoor kies het anders te doen. Elke dag opnieuw. Voor Tim en voor mij.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden