Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… weer contact opgenomen met mijn jeugdliefde

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Marieke (37). Ze heeft er spijt van dat ze contact heeft opgenomen met haar jeugdliefde.

“Het begon onschuldig. Een avondje scrollen op Facebook terwijl mijn man naast me in slaap sukkelde op de bank. Een beetje spieken bij oud-klasgenoten, je weet wel. Even kijken wie er al kinderen heeft, wie er is geëmigreerd en wie er een goede job heeft. En toen typte ik de naam in van mijn jeugdliefde. Mijn allereerste grote liefde. 

Typische kriebel 

En daar was hij. Nog steeds die herkenbare blik, alleen wat lijntjes erbij en een stoppelbaard. Op zijn profiel stond dat hij gescheiden was en een kind had. Ik zag dat hij ook aan de andere kant van het land was gaan wonen, hij woonde nog geen twintig kilometer bij mij vandaan. Ik voelde die typische kriebel, alsof mijn puberbrein ineens even aan de knoppen zat. Voor ik het wist had ik een vriendschapsverzoek gestuurd. En hij accepteerde het binnen tien minuten.

Onze eerste zoen 

Al snel stuurden we berichtjes over en weer. Ik vertelde hem over mijn gelukkige huwelijk en kinderen, maar dat leek hem niet af te schrikken. Hij bleef vragen stellen. Vriendelijke, grappige en geïnteresseerde vragen. En hij herinnerde zich alles. Onze eerste zoen, hoe ik rook naar vanille, dat ene schoolreisje waar we stiekem elkaars hand vasthielden in de bus.

Ontsnappen aan de sleur 

En ik? Ik vond het heerlijk. Het was alsof ik even kon ontsnappen aan de sleur van boterhammen smeren en speelgoed opruimen. Even niet ‘mama’, even niet ‘de vrouw van’, maar gewoon Marieke van toen. Jong, spannend én gewild. Na een paar weken berichtjes sturen zei hij: ‘Laten we een keer afspreken. Lekker even koffie drinken en bijpraten.’

Contact afgekapt

Ik zei dat het me niet verstandig leek. Hij begreep het wel, zei hij. Maar bleef tóch appen. En ik bleef tóch reageren. Tot het op een avond, toen mijn man vroeg ‘Met wie lach je zo?’, ineens tot me doordrong: wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ik heb het contact daarna afgekapt. Geen drama en geen boze woorden, maar gewoon een lang bericht waarin ik uitlegde dat ik niet verder kon. En sindsdien is het stil. Maar ik voel het nog steeds. Niet omdat ik hem ‘mis’, maar omdat ik weet dat ik te dichtbij kwam. Veel te dichtbij. 

Spijt van contact

Had ik maar nooit zijn naam opgezocht of dat verzoek gestuurd. Want nu voelt het alsof ik m’n huwelijk even op pauze zette om een oude herinnering op te poetsen. En dat had lelijk af kunnen lopen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden