Laurien Bleeker Ouders 27 aug 2022, 10:51

Leestijd: 4 minuten

Een introverte moeder met extraverte kinderen: real-life struggles

Als introverte moeder staat redacteur Laurien niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Haar extraverte kinderen daarentegen des te meer. Ze hoppen van het ene vriendje naar de ander en ze zijn pas stil als ze ‘s avonds ik bed liggen. Vaak ploft ze dan totaal overprikkeld op de bank om daar de komende uren in stilte (of met mijn favoriete Netflix-serie) door te brengen. Dat zijn de struggles van een introverte moeder met extraverte kinderen.

Ik ben graag alleen en hou niet van harde geluiden en sociale praatjes met vreemden. Je kan je voorstellen dat dit soms niet echt samengaat met het hebben van (extraverte) kinderen. Bij deze een opsomming van mijn struggles als introverte moeder, maar lees ze wel met een knipoog.

Waarom staan de mondjes van mijn kinderen nooit stil?

Als je zelf introvert bent, dan weet je dat stilte belangrijk voor je is. Alleen met je eigen gedachtes, dat is waar je van oplaadt. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit met drie kinderen weinig voorkomt. Ik ben nog niet ontwaakt of er staat een kind naast mijn bed met de vraag “Waarom leefde de T-Rex in een ander tijdperk dan de mammoet en komen ze nog terug?” Vragen die ik gedurende de dag naar mijn hoofd geslingerd krijg variëren van: “Mag ik wat eten?” tot “Waarom mocht ik eergisteren niet opblijven?” en “Waar is mijn (vul elk stuk willekeurig speelgoed zelf in)?” En dit gaat en gaat maar door. De. Hele. Dag. Dat zijn dan alleen nog maar de vragen en niet de uitleg over waarom Peppa Pig boos werd op haar vriendjes.

Boodschappen is minimaal vijf ongemakkelijke gesprekken met vreemden

Boodschappen doe ik het liefst alleen, want dan kan ik lekker rustig en op mijn gemak (tijd alleen, oh yes!) mijn lijstje afwerken. Plus: ik hoef geen awkward gesprekjes te voeren met vreemden. De realiteit is vaak anders, want meestal heb ik een of meerdere kinderen bij me. En met kinderen trek je nu eenmaal de aandacht. Met drie kinderen helemaal en daarbij zijn de jongens voorzien van lang rood haar en de jongste, een meisje, van knalblauwe grote ogen. Aandacht gegarandeerd dus… Ik denk dat we gemiddeld zo’n vijf keer aangesproken worden tijdens zo’n boodschappenrondje.

Schoolplein struggles: de introverte moeder met extraverte kinderen

Hoewel ik introvert ben, ben ik niet verlegen. Zo heb ik het hoogste woord in de groepsapp van de klas, want ik wil dingen snel en goed geregeld hebben. En, ik geef toe: ik ben nu eenmaal ‘beter’ in geschreven tekst, dan verbaal. Dat resulteert in schoolplein struggles. Want ouders denken dus dat ik heel aanwezig ben, maar op het schoolplein verstop ik me tot ik mijn kind zie en ren dan naar de fiets om ongezien het schoolplein af te racen. Oké, dat is ietwat overdreven, maar het feit blijft dat ik liever geen ongemakkelijke praatjes tegen ‘vreemde’ ouders hou, omdat dat dus gewoon altijd awkward wordt (van mijn kant tenminste).

Speelafspraakjes en contact met vreemde ouders

Over dat schoolplein gesproken: mijn kind wil dus altijd wel met of bij iemand spelen. Ik wil hem dat niet ontzeggen, ook al had ik een filmmiddag op de bank in gedachten, maar dan moet ik dus met vreemde ouders praten. Want, als 6,5-jarige heb je kennelijk nog geen vaste vriendengroep, maar, laten we zeggen, losse vrienden. De ene dag is dat ene kindje zijn beste vriend en de andere dag wil hij daar niets meer van weten. Steeds weer andere ouders dus, waarmee je moet ‘smalltalken’. Gelukkig heb ik daar mijn weg wel in gevonden. Bij het ophalen zeg ik steevast: ik moet de andere kindjes nog halen, dus we gaan, doei.

Als een vriendje of vriendinnetje bij ons komt spelen is het een ander verhaal. Wordt dan van mij verwacht dat ik de andere ouder op de hoogte houd? Met foto’s en teksten via WhatsApp over hoe het gaat? En bij het ophalen, de ouder wel of niet binnenvragen. Wel of geen drinken aanbieden. Liever zet ik het vriendje buiten en doe de deur dicht. The struggle is real!

Rustmomentjes voor jezelf

Ja… die zijn er dus eigenlijk niet echt met kinderen. Dit was een struggle, maar tegenwoordig niet meer, want introvert of niet: ik denk dat een dagelijks rustmomentje voor iedereen goed is. Dus ik geef bij mijn kinderen aan dat ik even mijn personal space nodig heb, iets wat de jongens altijd erg grappig vinden. En dan maak ik koffie voor mezelf en dat drink ik in stilte op. Mijn kinderen geven me die ruimte, ze weten nu ook wel dat dit me tot een leukere moeder maakt. Daarna is het weer tijd voor prehistorische feitjes en uitjes naar de speeltuin.

7 tips als je als introverte ouder een extravert kind opvoedt