Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 18 mrt 2022, 06:36

Leestijd: 7 minuten

Iris (36) is moeder van vijf: ‘De tijd verdelen tussen iedereen is lastig’

Iris (36) haar gezin bestaat uit (bijna) zeven man: zijzelf natuurlijk, haar man Martin (44) en haar vijf kinderen Stef (6), Vlinder (5), Lieve (3), Tijn (bijna 2) en de baby die ze eind april verwacht. Ook hebben ze een hond, Shiro. Iris woont nu nog in Amsterdam, maar verhuist binnenkort naar het platteland. Hoe doet ze dat toch, een gezin van zeven onderhouden en ook nog voor zichzelf zorgen? We vroegen haar naar haar leven als moeder van vijf jonge kinderen.

Iris (36): “Hoe ik het doe met bijna vijf kinderen… dat vraag ik mezelf ook wel eens af. Maar eigenlijk gaat het zorgen voor de kinderen als vanzelf. Ze zijn gelukkig ook heel zelfstandig. Voor aan- en uitkleden hebben ze enkel een beetje aansporing nodig (ik tel tot twintig en dan ben je aangekleed beneden) en af en toe geef ik een kleine aanwijzing, omdat een trui achterstevoren is aangetrokken. Het meest interessante van dit proces is als hun vader erbij betrokken is, dan hebben ze kleding van elkaar aan of lopen ze met alle kleuren door elkaar. Daarom leg ik meestal alles de avond van tevoren al voor ze klaar. 

’s Morgens tafeldekken en brood smeren gaat eigenlijk als een geoliede machine. Mijn man hoeft niet dagelijks vroeg weg dus zorgt hij voor het brood in de trommels en ik voor het brood op de tafel (of andersom). Soms doen de kinderen het zelf, afhankelijk van hoe laat ze wakker zijn. Als dat voor 7:00 uur is, neem ik de tijd om me leuk aan te kleden en zelfs wat make-up op te doen. Maar vaker trek ik snel wat kleding aan en bind ik mijn haar bij elkaar en blijft het daarbij. Mijn man moet regelmatig voor zijn werk naar het buitenland of naar een trainingskamp, dus in dat geval laat ik ‘s morgens ook nog de hond uit. Dit doe ik dan voordat de kinderen wakker zijn.

Ik ben trots als alle haren gekamd zijn

Na het ontbijt worden alle tanden gepoetst en dan moeten we toch echt op de fiets naar school zitten. Ik moet dan ook wel zeggen dat ik best trots ben als ik het voor elkaar gekregen heb om alle haren te kammen en een paar Elsa-vlechten of staartjes gedraaid heb en we voor de eerste bel (die om 8:27 uur gaat) op school arriveren. Als ik dan weer thuis ben met de jongste kinderen geniet ik ongegeneerd van een lekker kopje cappuccino.

Het naar bed brengen is ook zoiets dat bij ons zonder planning verloopt. Ik kijk echt hoe de dag is verlopen, wie wel geslapen heeft of wie juist als eerste slaap nodig heeft en die gaat dan als eerste douchen. Meestal douche ik met een van de kinderen mee zodat ik, als iedereen slaapt, ook gauw mijn bed in kan gaan. Zeker nu ik zwanger ben, is dat niet veel later dan wanneer de kinderen in bed liggen. Een enkele keer neem ik alle kinderen tegelijk mee onder de douche, maar dan heb ik zo’n waterballet in de badkamer dat ik het lokale buurtzwembad kan openen.

Heel vaak lezen we daarna nog een verhaaltje met alle kindjes op bed, soms doe ik dat, soms hun vader. Om de beurt kiezen we een boek en als ik een goede bui heb, mogen ze een tweede boek uitkiezen. Dat eindigt soms wel eerder dan de laatste bladzijde, omdat ze gewoon te moe zijn om nog te luisteren of aan het klieren zijn en ik ook naar bed moet.

Ziektes verlopen in een soort wave

De meeste ziektes doorlopen wij in een soort wave. Eerst de een en als het hoogtepunt voorbij is, wordt de volgende ziek en ga zo maar even door. Dat maakt het ook wel makkelijk om te anticiperen. Een enkele keer heeft het ziekteverloop overlap en dat is wel hard werken. Zelf ben ik gelukkig niet zo vaak ziek als de kindjes en als dit wel zo is, komt mijn man (weer) thuis. Het is gelukkig pas één keer voorgekomen, maar als ik echt even een stap terug moet doen, kan ik terugvallen op mijn moeder en schoonmoeder. De oma’s die dolgraag voor de kinderen komen zorgen, met ze spelen, even helpen met het huishouden en mij laten uitzieken.

Martin is veel weg voor zijn werk, soms moet hij naar het buitenland of hij maakt lange dagen en werkt weekenden om het gezin te onderhouden. Toen we een paar jaar geleden voor zijn werk naar Denemarken verhuisden, heb ik mijn werk opgezegd en sindsdien heb ik de zorg van de kinderen op mij genomen. Ik ben heel dankbaar dat ik alle tijd voor ze heb. Ik breng ze naar school, ik haal ze op en ga met ze op pad om leuke dingen te doen.

Van goedkoop boodschappen doen maak ik een sport

Boodschappen doe ik meestal niet met alle kinderen, maar als de oudsten op school zitten. Daarvoor doe ik meestal wel wat huiswerk: ik bekijk de aanbiedingen en aan de hand daarvan maak ik mijn boodschappenlijstjes. Meestal bepalen de aanbiedingen wat wij eten. Ik rij dus ook rustig naar twee of drie winkels, het liefst wel maar één keer per week. Vooral brood en melk slaan we wat groter in, want dat gaat bij ons hard en dat zal alleen maar meer worden.

Eigenlijk probeer ik onze aankopen altijd zo slim mogelijk te doen. Kleding zoek ik altijd in de aanbieding en als we iets duurders nodig hebben, dan koop ik dat op kortingsdagen. Ik moet wel bekennen dat ik bevoorrecht ben met heel veel lieve mensen om mij heen die ons de te kleine kleding van hun eigen kinderen geven. Soms voelen ze zich dan bezwaard, maar ik word er echt blij van en vind dat heerlijk. Zeker om die kleding een tweede (en daarna nog een derde en zelfs een vierde leven te geven). Ik heb altijd op mijn geld gelet, dus koopjesjagen is iets waar ik oprecht blij van word. Als ik boodschappen heb gedaan en de helft van mijn uitgegeven bedrag is ook mijn korting, reken ik mezelf rijk in alle opzichten.

Een-op-een aandacht voor de kinderen

Nu ik zwanger ben merk ik dat ik zuiniger met mijn energie ben. Ik gebruik daarom ook veel van ‘mijn tijd’ om te slapen. Ik zou graag weer hardlopen en naar buiten gaan, maar op de momenten dat daar tijd voor is, vallen mijn ogen dicht. Normaal gesproken is de avond voor mij een moment om nog even een rondje hard te lopen, een boek te lezen of te schrijven. En natuurlijk mis ik wel eens tijd om echt stil te zitten en iets verder te komen dan twee bladzijdes lezen uit mijn boek, maar ik weet dat het nu zo is. Dus geniet ik net zo goed van de wandeling met de hond voor het slapengaan, het kopje koffie na de school-run in de ochtend en een artikel wat ik kan lezen zonder gestoord te worden.

De tijd verdelen tussen iedereen is lastig, maar ook wel weer iets dat vanzelf gaat. De avonden hebben mijn man en ik altijd samen als hij thuis is. Voor de kids proberen we eens in de zoveel tijd een een-op-een moment te organiseren en echt even iets samen te doen. Het is voor hen, maar ook voor ons als ouder, fijn om even de volledige aandacht te hebben en te kunnen geven. Eerlijk gezegd schiet het er makkelijk bij in, maar we hebben wel vaste bezigheden die we met een van de kinderen doen. Zoals de hond uitlaten in het weekend, een (extra) boekje lezen, lego bouwen, schrijven, tekenen. En andere momenten doen we dat weer met de hele bubs. Het is een hele organisatie, maar we proberen ook zoveel mogelijk vrij te zijn in alles.

Dat ik me straks moeder van vijf mag noemen…

We kijken allemaal erg uit naar de komst van het zevende lid van ons gezin, al moet ik wel zeggen dat het toch een beetje onwerkelijk is dat ik straks moeder mag zijn van vijf kinderen. We staan momenteel op het punt om ons huis te verkopen en van de zomer zullen we verhuizen naar een boerderij in Drenthe. Een groot nieuw avontuur met een hoop uitdagingen waar ik heel veel zin in heb, al heb ik geen idee wat ik allemaal kan verwachten. Ik durf niets over de grootte van ons gezin uit te sluiten, maar ik weet wel zeker dat ik daar de ruimte ga gebruiken om mezelf verder te ontwikkelen.

Jullie krijgen een baby erbij en je eerste kind wordt opeens de oudste: zo help je hem hierbij