Mirthe Diemel Ouderschap Gisteren, 13:02

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik liet mijn baby van de commode vallen’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze week spreken we met Mindy (33). Ze liet haar baby per ongeluk van de commode vallen toen ze even wegliep.

“Ik twijfel nog steeds of ik dit moet vertellen, maar misschien helpt het om het tóch te delen, juist omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben die ooit zo’n stomme inschattingsfout maakte. Mijn dochter was net geen jaar oud en lag op de commode. Ze lag klaar voor een schone luier, romper al los, alles onder controle. Alleen bleken de luiers op te zijn. Normaal liggen er altijd een paar in de la, netjes op voorraad, maar ik had ze blijkbaar niet aangevuld. Ik wist dat er nog nieuwe luiers in haar grote kast lagen, een paar meter verderop, in dezelfde kamer. En ik dacht nog: ik weet het, dit moet ik eigenlijk niet doen, maar het duurt letterlijk maar tien seconden.

Van commode gevallen

En dus liep ik even weg. Niet de kamer uit, gewoon een paar stappen naar de kast. Ik dacht: ze ligt stil, ik ben er zo weer. Maar op het moment dat ik me omdraaide met de stapel luiers in mijn hand, hoorde ik het al: BOEM. En daarna meteen: gehuil. Keihard gehuil. Ze was van de commode gevallen.

Paniek

Ik slaakte een gil, gooide alles uit mijn handen en raapte haar op en zette haar terug op de commode. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn handen trilden. Ze huilde hard, wat ergens een opluchting was. Ze was in élk geval bij bewustzijn. Maar mijn hoofd draaide overuren. Wat als ze iets gebroken had, of er iets inwendigs mis was? Wat als ik haar iets had aangedaan wat niet meer terug te draaien was? De paniek gierde echt door mijn lijf.

Alleen geschrokken

Ik belde meteen de huisarts en gelukkig konden we meteen langskomen. Alles werd nagekeken: reflexen, beweging, pupillen, you name it. Gelukkig bleek ze er niks aan overgehouden te hebben. Geen bult, geen breuk, geen schade. Alleen een ontzettend geschrokken moeder en een baby die na een dikke knuffel alweer glimlachte.

Verontwaardigd

Ik heb het later die dag opgebiecht aan mijn man. Ik zag meteen in zijn ogen dat hij zich rot schrok. Hij was niet boos, maar wel… tja, verontwaardigd. ‘Waarom laat je haar alleen op de commode, je wéét toch dat dit kan gebeuren?’ zei hij. En hij had natuurlijk gelijk. Dat wist ik ook. Dat maakte het schuldgevoel alleen maar erger.

Slechte moeder

Aan anderen heb ik het eerlijk gezegd niet durven vertellen. Zelfs aan mijn eigen moeder niet. De schaamte is te groot. Want wie laat nou z’n kind van de commode vallen? Ik voelde me even de slechtste moeder van de wereld. Terwijl ik weet dat het een ongelukkige inschattingsfout was, die zo ontzettend snel gemaakt is.

Nooit meer weg bij commode

Sindsdien loop ik nooit meer weg bij de commode. Al ligt ze er tot haar achttiende, ik blijf erbij. Alles wat ik nodig heb, ligt voortaan standaard binnen handbereik. En ik vul elke dag de luiervoorraad aan, zelfs als er nog maar één mist. Paranoïde? Misschien. Maar liever dat dan nog eens zo’n moment van pure paniek.

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht… ‘Ik vind het verschrikkelijk dat mijn puberdochter (15) zich zo slecht verzorgt’