Mirthe Diemel Ouderschap Gisteren, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik hing de vlag uit toen mijn kind naar de basisschool ging’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze week spreken we met Yara (36). Ze is blij dat haar zoontje eindelijk naar de basisschool gaat.

“Ik weet dat ik het niet hoor te zeggen, maar ik keek er écht naar uit. Naar de dag dat mijn zoon eindelijk naar de basisschool zou gaan. Terwijl andere moeders om me heen zuchtten dat ze er nog niet aan moesten denken, voelde ik vooral opluchting bij het idee. Het einde van eindeloze ochtenden vol peuterdriftbuien, boterhammen die terug de keuken in vlogen en dagen waarop ik zelfs geen twee minuten alleen naar het toilet kon.

Eerste dag basisschool

Vier jaar lang was hij bijna altijd bij mij. Geen opvang, geen vaste oppas, geen werkschema om me achter te verschuilen. Gewoon hij en ik, dag in, dag uit. Natuurlijk hou ik zielsveel van hem, maar eerlijk is eerlijk: ik was op. En toe aan wat ruimte in mijn hoofd.

Toen die eerste schooldag dichterbij kwam, voelde ik me eerder licht dan emotioneel. Natuurlijk had ik netjes zijn nieuwe broodtrommel en drinkfles klaargezet en hem een extra knuffel gegeven. Maar van binnen dacht ik vooral: eindelijk. Eenmaal op school liep hij vol vertrouwen het lokaal in. Hij zwaaide nog even en ging zitten alsof hij er al weken hoorde. Geen tranen. Niet bij hem, en tot mijn eigen verrassing ook niet bij mij.

Geen verdriet

Op weg naar huis wachtte ik op het verdriet dat misschien nog zou komen. Maar het kwam niet. Wat ik wél voelde, was rust. De stilte in huis was even wennen, maar stiekem ook best wel welkom. Ik zat op de bank met een kop koffie en dacht: zo moet het zijn. Hij zit op z’n plek en ik ook.

Ongemakkelijk gevoel

Pas later die week, bij het schoolplein, begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. Andere moeders vertelden hoe leeg het huis voelde, hoe ze even moesten huilen toen ze thuiskwamen, hoe het zo snel was gegaan. Ik knikte mee, lachte begripvol, maar hield mijn echte gevoel voor me. Want wie zegt er nou dat ze zich beter voelt sinds haar kind naar school is? Dat ze het heerlijk vindt dat er eindelijk even niemand aan haar trekt?

Ademruimte

Dus ja, het voelt als iets wat ik voor jezelf moet houden. Alsof ik niet genoeg van mijn kind hou als ik blij ben dat ik hem even kan loslaten. Al weet ik heus wel dat dat niet zo is, want zoals ik al zei: ik hou zielsveel van hem. Maar ik gun hem ook die nieuwe wereld, en mezelf vooral een beetje ademruimte.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht… ik kijk naar banen in het buitenland zodat ik eindelijk van mijn schoonfamilie af ben