Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik vind het niet erg dat mijn puber Jip (15) blijft zitten

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Roxanne (41). Haar zoon Jip (15) blijft dit jaar zitten. En waar andere ouders zich daar misschien voor zouden schamen of zich zorgen maken, voelt Roxanne zich vooral opgelucht.

“Toen de mentor belde met het officiële nieuws: ‘Jip blijft zitten’, voelde ik direct rust. Geen paniek, geen tranen en geen schaamte. Eerder een soort: Oké, goed zo. Laten we nu opnieuw beginnen.

Anders zien

Dat klinkt misschien gek. Als ouder wil je natuurlijk het beste voor je kind, en in onze prestatiemaatschappij hoort ‘blijven zitten’ daar niet echt bij. Maar ik zie het echt anders. Jip had een rotjaar. Hij begon de derde klas met tegenzin, had moeite met structuur en zat totaal niet lekker in z’n vel. Er kwamen steeds meer onvoldoendes binnen, maar hij bleef doen alsof het allemaal wel goed zou komen. En eerlijk: ik deed dat ook.

Cijfers kelderden

Totdat het echt niet meer ging. Hij sliep slecht, was kortaf, begon dingen te vergeten en had buikpijn op maandagochtend. Zijn cijfers kelderden en zijn zelfvertrouwen daalde mee. Ik zag een kind dat op was. We zijn zo gewend om door te duwen. Om te zeggen: ‘Even doorbijten, straks wordt het beter.’ Maar soms wordt het niet beter. Soms moet je gewoon stoppen, ademhalen en gewoon opnieuw beginnen.

Stevigere basis

En dat is wat dit jaar hem nu gaat geven: een nieuwe start. Niet als ‘de domme leerling’, maar als iemand die zichzelf even mocht terugvinden. Die het ritme opnieuw mag leren, zonder de constante achterstand. Ik heb het er natuurlijk met hem over gehad. Hij baalde, tuurlijk. ‘Iedereen gaat door, ik blijf achter.’ Maar ik zei: ‘Of je haalt met hangen en wurgen je diploma, of je bouwt nu aan een stevigere basis. Je hoeft niet snel te zijn, je moet stabiel zijn.’

Wisselende reacties

En sindsdien zie ik iets veranderen in hem. Hij ontspant en hij lacht vaker. Hij maakt zelfs weer stiekem plannen, denkt na over welke vakken hij volgend jaar opnieuw wil oppakken, en welke extra begeleiding hij nodig heeft. De mensen om me heen reageren wisselend. Sommigen knikken begripvol, anderen gaan meteen troosten: ‘Ach, wat erg voor jullie.’ En dan zeg ik eerlijk: ‘Nee hoor, eigenlijk niet. Het is juist goed.’

Pauzeknop

Ik merk ook dat veel ouders zichzelf een beetje spiegelen. Alsof het falen is als je kind blijft zitten. Alsof het iets zegt over je opvoeding. Maar dat is onzin. Het is geen afgang, het is gewoon een pauzeknop. En weet je wat ook meespeelt? Pubers ontwikkelen niet allemaal even snel. Jip is slim genoeg, maar hij had gewoon wat meer tijd nodig. Tijd om te groeien, te leren omgaan met verwachtingen, te ontdekken wie hij is. Had ik het liever anders gezien? Natuurlijk. Je hoopt altijd op een soepel schooltraject. Maar ik ben allang niet meer bezig met ‘wat hoort’. Ik kijk naar wat nodig is. En dít is wat nodig is.

Dankbaar voor 

Dus ja, ik geef het gewoon toe: ik vind het niet erg dat mijn puber dit jaar blijft zitten. Sterker nog, ik ben er dankbaar voor. Want het geeft ons allemaal ruimte. En wie weet, misschien wordt volgend jaar juist het jaar dat hij echt tot bloei komt.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’