Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:01

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik overdrijf de prestaties van mijn kinderen bij vriendinnen’

Bella (32) weet dat ze overdrijft als het om de prestaties van haar kinderen gaat. Sterker nog: ze hoort zichzelf soms praten en wil het dan het liefst meteen weer inslikken, maar dan is het al te laat. “Soms vraag ik me af wat ik aan het compenseren ben.”

“Ik overdrijf de prestaties van mijn kinderen bij vriendinnen. Waarom ik dat doe? Geen idee. Maar ik doe het. Altijd. Het gebeurt gewoon zodra ik met mijn vriendinnen samen ben. We zitten aan de koffie, iemand vertelt dat haar kind nét z’n eerste zwemdiploma heeft gehaald, en voordat ik het weet zeg ik: ‘Oh ja, mijn oudste zwemt al bijna een hele baan borstcrawl!’ Terwijl hij eigenlijk nog doodsbang is om zonder kurkjes het diepe in te gaan. Ik weet dat het nergens op slaat, maar het floept er gewoon uit.

Levert niks op

En het blijft niet bij zwemmen. Als ze het hebben over school, roep ik ineens dat mijn dochter voorloopt op rekenen. Nou… voorlopen? Ze vindt rekenen verschrikkelijk en heeft er elke week ruzie over met haar juf. Over voetbal? Dan zeg ik dat mijn zoon echt talent heeft, terwijl hij meestal bloemen plukt aan de zijlijn en nul interesse heeft in de bal. Ik overdrijf álles. En het stomme is: het levert me niks op.

Soms vraag ik me af wat ik aan het compenseren ben. Het is niet dat mijn kinderen niet leuk zijn zoals ze zijn. Ze zijn geweldig, maar ze zijn gewoon… gemiddeld. Zoals de meeste kinderen. Maar zodra ik in die vriendinnenkring zit, krijg ik de neiging om ze net wat bijzonderder te maken. Alsof ik bang ben dat ze anders niet meetellen.

Automatisme geworden 

Het is een soort automatisme geworden. Als iemand vertelt dat haar kind een podiumplek heeft gehaald bij een hardloopwedstrijd, dan moet ik bijna op mijn tong bijten om niet te zeggen dat mijn dochter ‘ook bijna zoiets had gehaald’. Onzin, natuurlijk. Ze rent alleen als er ergens snoep te halen valt.

En het allerergste? Ik weet dat sommige vriendinnen het doorhebben. Soms geven ze me zo’n blik van: ‘Ja hoor, daar gaat Bella weer.’ En dan voel ik me zó stom. Ik wil helemaal niet die moeder zijn die opschept over dingen die niet eens waar zijn.

Beginnen met eerlijk zijn

Misschien moet ik gewoon beginnen met eerlijk zijn. Gewoon zeggen: ‘Joh, mijn kinderen zijn ook geen uitblinkers, maar ze hebben plezier en dat is genoeg.’ Want dat is ook echt zo. Ik wil dat eigenlijk veel meer omarmen. Misschien dat ik de volgende keer als iemand zegt dat haar kind iets bijzonders heeft gedaan, gewoon zeg: ‘Wat leuk!’ en daarna mijn mond houd. Dat zou al een enorme verbetering zijn. Maar ja… eerst nog even oefenen hoor. Want als ik ergens goed in ben, is het blijkbaar overdrijven.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’