Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:03

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik pak iedere week geld uit de portemonnee van mijn man

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Ingrid (38). Ingrid pakt iedere week geld uit de portemonnee van haar man. 

“Ik steel af en toe geld van mijn eigen man. Nou ja, stelen… zo noem ik het liever niet. Ik noem het: compenseren voor een afspraak die we ooit met z’n tweeën hebben gemaakt, in een vlaag van naïeve romantiek. Hij zou voor het geld zorgen, ik voor het gezin. Alleen liep het in de praktijk nét even anders.

Financieel onhandig

Toen ik zwanger raakte van onze tweede, besloten we dat ik thuis zou blijven. Een keuze die, eerlijk is eerlijk, meer bij hem vandaan kwam dan bij mij. Hij vond het ‘ouderwets gezellig’, ik vond het financieel onhandig. Maar hij beloofde: ‘Ik zorg voor het inkomen, jij voor de kinderen, en je krijgt gewoon zakgeld. We doen dit samen.’ In het begin werkte dat nog wel. Ik kreeg maandelijks een bedrag op mijn rekening en daar redde ik me prima mee. Een kopje koffie met een vriendin, een nieuw shirtje in de uitverkoop, wat leuke dingetjes voor de kinderen. Het ging allemaal prima. 

Alweer wat hebben

Maar na een tijdje begon hij steeds vaker te zuchten als ik iets vroeg. ‘Moet je nu alweer wat hebben?’ of ‘Wat heb je dan gekocht vorige maand?’ Of mijn favoriet: ‘Ik snap niet waarom je zoveel nodig hebt, je bent toch de hele dag thuis?’ De opmerkingen werden steeds pijnlijker. Al die opmerkingen zorgden ervoor dat ik steeds minder ging vragen. Het resultaat? Ik voelde me net een kind dat moest zeuren om een snoepje.

Chaotisch 

Op een dag heb ik gewoon een briefje van 20 euro uit zijn portemonnee gehaald. En daarna gebeurde dat eigenlijk steeds vaker. Soms is het 10 euro, soms 50 als hij net gepind heeft. Hij is zó chaotisch dat hij het echt niet merkt. Die man kan z’n sleutels nog kwijtraken terwijl hij ermee zwaait. Ik voel me er soms schuldig over, maar ergens denk ik ook: het is ook mijn leven. Mag ik alsjeblieft zelf bepalen wanneer ik een cappuccino wil halen of een lippenstift koop?

Geen enorme bedragen

Het gaat niet om enorme bedragen. Ik koop er geen winkels mee leeg. Ik pak alleen wat mij door hem is beloofd. Want ja, dat had hij. Sinds ik dit doe, is het rustiger thuis. Geen discussies meer over geld. Geen sip gezicht als ik iets wil kopen voor mezelf. En hij? Die merkt er niks van. Soms moppert hij dat hij alweer een lege portemonnee heeft en contant geld kwijt is. Dan haalt hij zijn schouders op en zegt: ‘Ik moet echt beter opletten.’ Ik knik dan heel begripvol en zeg: ‘Ja lieverd, je bent ook zo verstrooid.’ Maar mij verdenken? Dat zou hij nooit doen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’