Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Alleenstaande moeder Saartje (32) brengt haar baby ieder weekend naar haar ouders: ‘Het is extreem vermoeiend’ 

Saartje (32) is alleenstaande moeder en keek enorm uit naar het moederschap. Ze had geen idee wat haar allemaal te wachten stond. En dat het zó zwaar zou worden? Dat had ze al helemaal niet verwacht: ‘Het is liefdevol, ja, maar het is ook extreem vermoeiend.’

“Ik wilde al jaren niets liever dan zwanger worden, maar die leuke man ontbrak. Toen ik dertig werd, wist ik dat ik het alleen wilde gaan doen. Natuurlijk wist ik dat het pittig zou zijn, maar weerhield me er niet van om moeder te worden. Uiteindelijk heb ik besloten een donor te gebruiken: ik wilde hoe dan ook dat mijn droom uitkwam. 

Ieder weekend gaat baby naar ouders 

Inmiddels ben ik moeder van een baby van zes maanden. Het is liefdevol, ja, maar ook extreem vermoeiend. Het gaat 24/7 door. Elke dag is gevuld met voeden, verschonen, huilen, troosten en proberen te slapen. En dan merk ik dat ik zelf steeds minder energie heb. Daarom heb ik een systeem gevonden dat voor mij werkt: ieder weekend breng ik mijn baby naar mijn ouders. Dan kan ik even uitgaan, lunchen of dineren met vriendinnen of gewoon eens goed bijslapen.

Soms voel ik me daar schuldig over, alsof ik tekortschiet als moeder. Maar ondertussen besef ik dat ik juist een betere moeder ben als ik mezelf die rust gun. Die paar dagen per week dat mijn ouders voor mijn baby zorgen, geven mij de kans om op te laden, na te denken, leuke dingen te doen en mijn hoofd leeg te maken. Het is niet uit luiheid, het is uit noodzaak.

Hulp accepteren

Nu weet ik dat het overleven van het eerste jaar alleenstaande moeder zijn, soms betekent dat je hulp moet accepteren. Gelukkig heb ik lieve ouders die er graag zijn voor hun kleinkind. Ieder weekend zijn ze weer blij als mijn baby naar ze toe komt. En eerlijk: het geeft me ook rust om te weten dat mijn baby goed wordt verzorgd terwijl ik even adem kan halen.

Het moederschap is prachtig, maar zwaar. Ik had nooit gedacht dat ik zo afhankelijk zou zijn van steun, maar het is echt een reddingslijn. Ik probeer mezelf niet te hard te beoordelen. Het is beter om even los te laten en op te laden, dan constant op je tandvlees te lopen. Het is niet altijd makkelijk, maar het is hoe ik het red. En dat is het belangrijkste: een uitgeruste, gelukkige moeder die kan genieten van haar kindje, ook al is dat even met afstand. Ondanks alles ben ik ontzettend blij dat ik deze kans heb gegrepen. Ik wilde moeder worden, en dat ben ik nu, met alle uitdagingen van dien.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.