Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:04

Leestijd: 6 minuten

Demi (45): ‘Mijn zoon (15) wil sinds de scheiding niet meer naar zijn vader’

Een scheiding probeer je als ouders vaak harmonieus te regelen, in het belang van het kind. Maar wat als je kind ineens zegt: “Ik wil niet meer naar papa toe”? Moet je dat respecteren, of juist bijsturen? Het is een pijnlijk dilemma waar Demi nu middenin zit. “Ik wil hem niet dwingen,” zegt ze, maar wat is dan het juiste om te doen?

“Mijn ex en ik zijn sinds een paar maanden gescheiden. De reden was absoluut niet leuk: hij bleek een ander te hebben. 17 jaar van liefde en geluk gooide hij weg voor zijn nieuwe liefde. Hij kent zijn nieuwe vriendin via een vriend van hem. Ze kwamen elkaar een paar keer tegen op een feestje en verjaardag van deze vriend en van het een kwam het ander.

Scheiding

Aan het begin deed hij er alles aan om niet te voelen wat hij eigenlijk voelde, zei hij. Hij stopte zijn gevoel weg. Hij hield van mij en was gelukkig met onze twee kinderen. Maar ze kregen steeds meer contact en hoewel hij wist dat dit niet kon, kon hij zijn gevoel ook niet tegenhouden. Hij besloot om met haar verder te gaan en van mij te scheiden.

Je wilt niet weten hoe ik me heb gevoeld. En het ergste? Ik zag het totaal niet aankomen. Je hoort altijd dat de vrouw vaak al een voorgevoel heeft, dat de partner vreemd gedrag vertoonde of opeens veel moest overwerken. Niks van dat! Althans, ik heb het niet gemerkt. Maar misschien zegt dat ook al wel veel over onze relatie, dat ik gewoon niet doorhad dat mijn man niet meer gelukkig met mij was.

Een sleur

Als ik heel eerlijk ben, moet ik ook wel toegeven dat de passie tussen ons ver weg was. We leefden redelijk in een sleur. Of nou ja, een sleur, ons leven draaide voornamelijk om de kinderen. Maar is dat niet in elk gezin zo? Kan je als je 17 jaar samen bent nog de passie en het vuur van het begin verwachten? Ik denk het niet, maar misschien haden we wel eerder moeten beseffen dat er verandering nodig was.

Maar goed, dat is nog geen excuus om vreemd te gaan. Want dat is wat hij heeft gedaan. En daar had hij heel veel spijt van, zei hij, maar hij was daardoor wel tot de conclusie gekomen dat hij met haar verder wilde en de scheiding wilde inzetten. Mijn wereld stortte in, het was letterlijk alsof de grond onder mijn voeten vandaan gleed. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld, bang; eigenlijk alles tegelijk.

Niet naar zijn vader

Maar ik kon er niks aan doen, even hard gezegd. We moesten de scheiding en alles wat betreft de kinderen regelen. Mijn ex kon dicht in de buurt van zijn nieuwe vriendin terecht, dus ik kon in ons huis blijven wonen. We hadden afgesproken dat de kinderen de eerste helft van de week bij mij zijn en de tweede helft bij hun vader. Alleen gaf onze oudste van 15 gelijk al aan dat hij niet naar zijn vader wilde.

Ik snapte zijn boosheid wel. Een scheiding is voor een volwassene al enorm verdrietig, laat staan hoe het voor een puber moet zijn. Hij moest alles waarschijnlijk even laten bezinken en dan zou het wel goedkomen. Maar we zijn nu twee maanden verder sinds de scheiding en nog steeds weigert hij om naar zijn vader te gaan. En mijn ex vindt het vreselijk.

Boos op zijn vader

Onze zoon is nog steeds hartstikke boos op zijn vader. Volgens hem is het zijn schuld dat papa en mama uit elkaar zijn. Dat is ook zo, daar ben ik het helemaal mee eens, maar hij wil zijn vader daardoor echt niet zien. Hij zegt ook dat hij hem niet wilt zien, omdat hij mij pijn heeft gedaan. Dat vond ik dan wel weer heel lief om te horen, dat laat zien dat hij echt om mij geeft. Wat wil je nog meer als moeder?

Toch vind ik het een lastige situatie. Ik wil mijn zoon niet dwingen om naar zijn vader te gaan. Dat zal de sfeer er ook niet beter op maken zolang hij nog boos is. Maar aan de andere kant zou ik het ook heel erg vinden als dit zo door blijft gaan en hij zijn vader echt nooit meer wilt zien. Ik gun mijn zoon zijn vader in zijn leven. En ik gun mijn ex ook zijn zoon, ondanks alles wat er is gebeurd.

Het blijft zijn vader

Natuurlijk heb ik het er regelmatig met mijn zoon over gehad. Dan luister ik naar wat hij te zeggen heeft, wat meestal blijft bij dat hij geen behoefte heeft om naar zijn vader te gaan, zeker niet zoalng zijn vriendin nog in zijn leven is. En daarna probeer ik hem uit te leggen dat ik het snap, maar dat het toch zijn vader is en blijft. En dat hoe langer hij hiermee wacht, hoe moeilijk het gaat worden.

Maar tot nu toe moet hij er nog niks van weten. Hij heeft zijn vader wel een paar keer gezien, omdat mijn ex onze jongste ophaalt als zij naar hem toegaat. Onze dochter van 12 vindt het allemaal ook moeilijk, maar wil haar vader wel blijven zien. Mijn ex probeert dan wel te praten met onze zoon, maar hij loopt dan weg of zegt dat hij hem niet wil zien. Ik zie dan de pijn in de ogen van mijn ex, wat ik ook sneu vind.

Scheiding doet pijn

Natuurlijk ben ik ook nog steeds heel erg teleurgesteld in mijn ex en soms voel ik ook heus die boosheid nog wel. Ik zou liegen als ik zeg dat ik nooit heb gedacht dat hij dit heeft verdiend. Maar dan roep ik mezelf tot de orde, want dat is niet eerlijk. Hij is verliefd geworden op iemand anders, die dingen gebeuren. Ik weet hoeveel hij van zijn zoon houdt en hoeveel pijn dit hem doet.

Maar ik weet ook dat het geen zin heeft om mijn zoon te pushen, dat werkt alleen maar averechts. Ik hoop dus vooral dat hij op een gegeven moment in gaat zien dat het voor iedereen beter is als hij wel weer naar zijn vader gaat. Tot die tijd ben ik er voor hem, om te luisteren en te praten. Hopelijk kan ik er zo langzaam voor zorgen dat hij toch weer de band met zijn vader wil verbeteren.”

Joris (39): ‘Na de scheiding zag ik mijn kinderen maanden niet’