Brenda Schaaper Columns 4 mei 2023, 15:16

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Ik heb als moeder ook weerstand gevoeld bij mijn eigen kind’

“Toen mijn kind op hun twaalfde in de auto tegen mij zei dat ze gay waren, gaf ik niet de reactie die ik achteraf wel had willen geven. Ik had enthousiaster willen zijn en mijn kind een heel goed gevoel willen geven. Maar een matig ‘Oh, dat is toch helemaal prima’, rolde uit mijn mond.

Het was totaal geen verrassing dat mijn kind aangaf gay te zijn. Cédé speelde vroeger al liever met meisjes, had niets op met stoere jongens en voetbal en wilde later fashion designer worden. Cédé breide graag want dan werd mijn kind zo lekker rustig in hun hoofd en ook de nagels werden al op 8-jarige leeftijd gelakt en dat is nog steeds zo alleen zijn ze nu ook nog lang. Evenals het haar van mijn kind. Dus nee het kwam zeker niet uit de lucht vallen.

Beren op de weg

Maar toen Cédé het zei, was het wel echt. Er was geen weg meer terug en de beren die ik voor mij zag, werden ook echt. Mijn kind zou nooit een gemakkelijk leven kunnen leiden. Er zouden altijd mensen zijn die mijn kind zouden veroordelen op hun geaardheid. Misschien zou mijn kind zelfs wel in elkaar geschopt worden of nog erger. Ik had dus heel veel angsten als moeder en dat verhoedde mij dat ik heel enthousiast reageerde. En dat vind ik tot op de dag van vandaag jammer, want als ik iets heel belangrijk vind, is het dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en als moeder wil je maar één ding, namelijk dat je kind gelukkig wordt.

Toen mijn kind op hun dertiende aangaven non-binair te zijn toen werd de weerstand groter. In eerste instantie ook bij mij, omdat er zoveel bij komt kijken. Er komt meestal een andere neutralere naam. In ons geval zijn we zelfs toe aan de tweede zelf gekozen naam en die lijkt een blijvertje te zijn, maar om ons kind te beschermen, gebruiken we in deze columns nog een nickname. Cédé is een samenvoeging van de naam die ze hiervoor hadden en die ze nu hebben. Ik heb het wat opgeleukt door er twee streepjes op te zetten. Niks meer niks minder. Maar ook daar krijg ik inmiddels commentaar op, lees ik wel eens in de reacties onder mijn columns. Die beer had ik nog niet zien aankomen een paar jaar geleden. Dat je zelfs commentaar op een naam kan krijgen.

Aanspreekvormen

En dan de aanspreekvormen die mensen ingewikkeld vinden. Hen en hun en ook nog zij meervoud. Vooral die laatste roept weerstand op, heb ik gemerkt. Want dan wordt het verwarrend, want heb je het nou over één of twee personen? En dat snap ik. Daarom probeer ik deze aanspreekvorm zoveel mogelijk te vermijden door “mijn kind” en “Cédé” te schrijven. Ik praat erom heen dus.

Mensen die openminded zijn en iedereen respecteren zoals ze zijn, schrikken als ik ze vertel over de hatelijke reacties die we op de socials krijgen. Pure haat met soms een vleugje discriminatie, omdat mijn kind uit China komt. Ze vinden het onvoorstelbaar dat dit nog gebeurt in Nederland en denken dat we een heel tolerant land zijn. Helaas zijn we dit niet. Als we in bepaalde buurten foto’s maken, wordt mijn kind binnen vijf minuten uitgescholden. Ook zijn er nog gemeenschappen die uit cultureel oogpunt nog een ander beeld hebben van hoe een man hoort te zijn. Daar gaat het ook vaak mis en mijn kind wordt nog wekelijks gepest en uitgejoeld door jongeren die in zulke culturen opgroeien.

Geweldincidenten

Dus zijn de beren onterecht? Zeker niet. Ik probeer ze zo weinig mogelijk aandacht te geven, want angst brengt je nergens. Maar als je dan de weer leest over de geweldincidenten richting de LGBTIQ-community die onlangs plaatsvonden, schrik ook ik weer. Er zijn grote veranderingen gaande, zoals die aanspreekvormen en het feit dat jongeren meer nadenken over hun gender en wie ze willen zijn. En als er dan een taalgids komt, die wat tips geeft die breder gaan dan de genderneutrale tips, wordt de focus helaas toch weer gelegd op de LGBTIQ-gemeenschap. Want zij nemen de overhand en deze minderheid neemt nu toch wel heel veel plek in, is het commentaar. Maar het gaat niet alleen om hen. Het LAKS-rapport gaat over allerlei aspecten van discriminatie en vooroordelen. Het gaat bijvoorbeeld ook over hoger en lager opgeleiden en dat soort termen. Maar daar hoor je niemand over.

Ik denk dat het goed is dat alles weer onder de loep gehouden wordt. Dat doen we met taal, we deden het met zwarte pieten (ik begeef mij nu op glad ijs) en er zullen wel meer dingen in de toekomst komen waarbij we nogmaals moeten kijken of iets nog van deze tijd is en of we er mensen mee kwetsen.

Veranderingen

Maar veranderingen zorgen voor weerstand. Dat is altijd al zo geweest. En heus ik snap het, want ik heb als moeder ook op bepaalde momenten weerstand gevoeld bij mijn eigen kind. Maar ik heb ervoor gekozen een stap te zetten en weer in gesprek te gaan met mijn kind. Want daar ligt de oplossing. Door in gesprek met elkaar te gaan ipv geweld (fysiek maar ook mentaal) te gebruiken. Het kan namelijk niet zo zijn dat ik bij elke verandering die er komt, wil wegduiken, omdat het weer negatieve gevolgen kan hebben voor onze gay kinderen, omdat de maatschappij het niet aankan. Dat ik bij elke taalverandering, nieuwe regenboogtrap of zebrapad denk: oh hadden ze dit maar niet gedaan, omdat er nu nog meer haat over mijn kind heen komt. Zo zou het niet moeten zijn.

Je hoeft niet alles te begrijpen of het ermee eens te zijn. Het enige dat ik van je vraag is dat je accepteert dat sommige mensen gewoon anders zijn. En dat betekent dat je hen gewoon zichzelf laat zijn. Zonder oordeel. Iets met leven en laten leven. Amen! 😉”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Cédé (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ‘Ik ben vaak aan het tolken voor mijn kind met autisme’