Valery de Voijs Persoonlijke verhalen 24 apr 2023, 09:18

Leestijd: 4 minuten

Dana’s zoon moest naar de eetschool: ‘Hij at alleen maar brood’

Dana’s oudste zoon heeft een obsessie met eten. Hij eet alleen maar brood, dat op een specifieke manier gesneden moet worden. Via de kinderarts werd ze doorgestuurd naar de eetschool in Utrecht.

“Die eetschool heeft mijn gezin gered. We stonden namelijk letterlijk op het punt om te scheiden, want ik trok het gewoon niet meer. Iedere dag was er stress. Jarenlang.”

Brood met pindakaas

“Stef (6) was altijd heel stil en verlegen. Op het kinderdagverblijf praatte hij niet met andere kinderen, en hij heeft het eerste half jaar geen woord gezegd tegen zijn leidster. Op de basisschool maakte hij twee vriendjes waar hij heel open tegen was. Ook tegen zijn tante en broertjes kletst hij heel veel. Waarschijnlijk moet hij iemand gewoon heel goed kennen en vertrouwen, voor hij zich openstelt.

Zijn teruggetrokken karakter was dus geen probleem voor ons. Zijn eetpatroon daarentegen maakte het thuis bijna ondraagbaar. Hij had een obsessie met eten. Zo at hij alleen maar brood. Niet zomaar brood; een witte boterham zonder korst, met pindakaas. Hij wilde alleen de Calvé pindakaas zonder stukjes pinda’s. Ook moest ik een hoekje rechtsonder aan de boterham niet besmeren met pindakaas, zodat deze schoon bleef en hij de boterham daar kon vasthouden.

We zijn een keer met het hele gezin een maand naar Bali gegaan. De halve koffer zat vol met Calvé potten, want ik wist dat hij niets anders zou eten. Ook als we uit eten gingen, nam ik zijn brood mee. Het was vaak niet toegestaan om eigen eten mee te nemen, dus verstopte we hem onder de tafel. Daar at hij dan gebukt zijn eigen brood op.

De eetschool was onze redding

Telkens als ik naar het consultatiebureau ging, werd het probleem weggewuifd. Mijn zoon was klein en mager, maar niemand greep in. ‘Dat komt wel vanzelf goed’ kreeg ik te horen. Maar ik wist dat er iets moest veranderen. Toch was het niet gemakkelijk om hulp te vinden. Veel instanties waren gespecialiseerd in kinderen met anorexia en boulimia. Dat was bij Stef niet het geval.

Via de kinderarts is er uiteindelijk hulp gekomen. We werden naar de eetschool gestuurd in Utrecht.  Daar werkt een team samen van psychologen, voedingsdeskundigen en andere therapeuten. Deze kliniek was 45 minuten rijden van ons huis, en Stef werd iedere dag opgehaald en thuisgebracht door een taxi service. Als ik hem, klein en tenger als hij was, in de wintermaanden die grote zwarte bus zag instappen, brak mijn hart. Maar de taxi chauffeur was altijd heel lief voor hem, en ik wist dat we er baat bij zouden hebben.

De eetschool was heel tactisch opgezet. Op de begane grond was alles ‘veilig’ voor de kinderen. Daar kregen ze de maaltijden precies zoals zij dat wilden. Stef kreeg op de bagage grond dus zijn boterham zonder korst met een schoon hoekje en Calvé pindakaas. Op de eerste verdieping werden kinderen uitgedaagd om andere dingen te eten.

Een stukje peer was een uitdaging

Op de eerste verdieping waren andere leidsters en begeleiders aanwezig. Zij deden oefeningen met hem. Zo moest hij een stukje peer gedurende 30 seconden tegen zijn neus houden. Vervolgens moest hij het stukje voor 30 seconden tegen zijn lippen houden, en later 30 seconden op zijn tong. Waarom een peer? Omdat peren een heel neutrale smaak hebben.

Als hij dit goed deed kreeg hij een beloning. Die beloningen waren overigens ook een interessant dingetje. Ik beloofde hem de hele Intertoys als hij maar één hapje rijst zou eten. Maar in de eetschool gaven ze hele simpele beloningen. Als hij de anderhalve minuut volhield met de peer, mocht hij tien minuten voetballen. ‘Het is belangrijk dat de beloning overeenkomt met de uitdaging’.

Iedere dag begon telkens weer op de begane grond, waar ze hun veilige eten kregen met dezelfde leidster. Iedere middag volgde het programma waar ze werden uitgedaagd. Zo begon hij met één hapje rijst, maar al snel moest hij twee of drie hapjes nemen.

Uiteindelijk heeft Stef vier maanden in de eetschool gespendeerd. Het gaat nu veel beter met hem. Eten blijft nog steeds een dingetje voor hem, maar het is nu een wereld van verschil met een half jaar geleden. Hij eet nu een bordje met rijst op. Ook pizza en frietjes gaan erin. Maar dan wel alleen de frietjes die plat zijn aan de uiteinden. Als een frietje bijvoorbeeld een scherp puntje heeft, eet hij het niet. Ook eet hij alleen de pizza’s van Dr. Oetker.

Impact op het gezin

Stef heeft dus nog steeds  een bijzonder eetpatroon, maar we kunnen hem nu wel gewoon meenemen naar een restaurant, zonder dat hij zich hoeft te verstoppen onder de tafel.

Vis de eetschool kreeg ik ook gesprekken met een psycholoog, want ik liep zelf bijna tegen een burn-out aan. Het eetprobleem van Stef heeft zeker een grote impact gehad op ons gezin. Er was zelfs een tijd dat ik het thuis niet meer trok en wilde scheiden. Mijn partner wilde dat niet, en we zijn uiteindelijk in therapie gegaan.

We hebben als gezin nog een lange weg te gaan, maar ik kijk rooskleurig naar onze toekomst. Zolang Stef maar voldoende eet, en mijn partner en ik blijven communiceren, zal alles uiteindelijk goed komen denk ik.”

Mijn peuter slaat soms het avondeten over, eet hij wel genoeg groenten?