Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 16 jan 2023, 10:11

Leestijd: 4 minuten

Had ik maar nooit… ‘Gekozen om BAM moeder te worden’

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Silvana (38). Silvana heeft spijt dat ze een BAM moeder is geworden. Ze kreeg spijt toen ze erachter kwam, dat ze een tweeling kreeg.

Was ik maar nooit BAM moeder geworden

“Al van jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Na jaren van dates en kortstondige relaties moest ik concluderen dat mijn prins op het witte paard niet te vinden was. Ik was daar verdrietig over, want ik had een grote kinderwens. Een vriendin van mij kampte met hetzelfde probleem en zij vertelde dat ze online zaad had gekocht uit Noorwegen. Ik besloot me er ook in te gaan verdiepen.

Donorzaad kopen

Mijn vriendin was na twee pogingen zwanger. Toen ik dat hoorde wist ik dat ik het ook wilde proberen. Dit was dé oplossing om toch moeder te worden. Op mijn leeftijd wilde ik geen risico nemen en wachten tot ik wel een leuke man zou vinden die met mij dit avontuur aan zou willen gaan. Tuurlijk zou het zwaar worden, maar ik durfde deze uitdaging wel aan. Ik besloot bij dezelfde website als mijn vriendin donorzaad te bestellen.

Drie pogingen

Ik had drie buisjes besteld, mocht ik nog meer nodig hebben dan kon ik later nog een bestelling plaatsen. Ik hield mijn cyclus nauw in de gaten en bracht op de juiste tijd het eerste buisje in. Toen ik twee weken later ongesteld werd was de teleurstelling groot. Ik probeerde mezelf te kalmeren, want ik wist dat het ook maanden of zelfs jaren kon gaan duren. Ook een tweede poging, de maand erop, mislukte. Weer werd ik ongesteld. Toen deed ik met het laatste buisje zaad nog een derde poging.

Zwangerschapstest

Op het moment dat ik bij de derde poging vier dagen overtijd was en mijn borsten groter werden, deed ik een zwangerschapstest. Het moment dat ik een plusje op de test zag staan, zal ik nooit vergeten. Ik voelde het geluk door mijn lichaam stromen. Ik zou moeder worden, eindelijk. Natuurlijk was ik ook bang voor een miskraam, maar ik had er het volste vertrouwen in dat het goed zou komen.

Eerste echo

Vier weken na de positieve zwangerschapstest had ik de eerste echo. Eerder dan normaal, maar ik vond het fijn om te weten of het allemaal goed zat of niet. Al snel zag ik niet één, maar twee hartjes kloppen. Ik huilde niet alleen van geluk, maar ook van paniek. Hoe ging ik dit nu doen? Tegelijkertijd twee kinderen krijgen was natuurlijk even andere koek. Toch probeerde ik positief te blijven en te genieten van mijn zwangerschap.

Bevalling

Met 33 weken ben ik bevallen van mijn twee jongens, Timo en Gio. Ze moesten nog drie weken in het ziekenhuis blijven om aan te sterken. Dat gaf mij mooi de tijd om te herstellen en te wennen aan het moederschap, terwijl ik hulp en uitleg kreeg van de verpleegkundigen. Ik vond het allemaal erg heftig.

Thuis met een tweeling

Eenmaal thuis begon het moederschap past echt. Hoewel ik af en toe hulp kreeg van mijn moeder en vriendinnen, deed ik het meeste alleen. Dag en nacht stond in het teken van mijn zoons. Al na een paar nachten was ik kapot. Wanneer de één sliep, was de ander aan het huilen en wanneer ze per toeval allebei tegelijkertijd sliepen, kon ik zelf niet slapen. Ik wist niet wat ik meemaakte en ik durfde het niet toe te geven, maar ik begon spijt te krijgen dat ik BAM moeder was geworden.

Weinig slaap

Inmiddels zijn mijn baby’s een halfjaar. Ik hou ontzettend veel van ze, maar twee baby’s in mijn eentje? Dat zou ik niemand aanraden. Geen slaap, geen rust: het breekt je op. Timo en Gio gaan nu al een paar maanden drie dagen per week naar het kinderdagverblijf, zodat ik kan werken. Maar ik geef eerlijk toe: soms neem ik een vakantiedag op, zodat ik bij kan slapen of een massage kan nemen.

Toekomst

Ik hoop dat het in de toekomst wat makkelijker wordt, want als het zo door gaat stort ik in. Er komen dagen voor dat ik vaak huil van vermoeidheid. Ik hoop heel erg dat ik binnenkort meer rust krijg, meer kan slapen en minder onrust in mijn lichaam voel. De toekomst zal het leren.”

Dilemma: ‘Zal ik wel of niet BAM-moeder worden?’