Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 13:03

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Gedacht dat ik wel weer ‘even’ in shape kwam na mijn bevalling

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Veronique (36). Veronique had gedacht dat ze na de bevalling wel weer ‘even snel’ in shape zou komen. 

“Tijdens mijn zwangerschap had ik een beetje een ‘dat komt wel goed’-houding. Ik sportte altijd veel, at redelijk gezond en was eigenlijk best tevreden met mijn lijf. Dus toen ik in de derde maand al mijn favoriete jeans niet meer dicht kreeg, dacht ik: ach ja, logisch toch? En na de bevalling is alles straks weer als vanouds.

Poseren in sport-bh

Ik had vrouwen op Instagram gezien die er zes weken na de bevalling uitzagen alsof ze nooit zwanger waren geweest. Dan poseerden ze in sport-bh en yogabroek, met een baby op de arm en een sixpack in zicht. Ik dacht oprecht: als zij het kunnen, kan ik het ook. Nou… nee dus.

Door vrachtwagen overreden

Na de bevalling van mijn dochter stond ik de eerste weken alleen maar te overleven. Nachtvoedingen, stuwing, kraamtranen, en een lijf dat aanvoelde alsof het door een vrachtwagen was overreden. De eerste keer dat ik mijn buik echt durfde te bekijken in de spiegel, schrok ik. Alsof er een opgeblazen ballon aan me hing, en die ging maar niet weg.

Kleding paste niet

Toch zei ik steeds tegen mezelf: geef het even tijd, komt goed. Maar die tijd ging voorbij, en er veranderde niets. Sterker nog: het werd frustrerender. Mijn kleding paste niet, ik voelde me opgeblazen en zwaar, en bij elke foto die van mij werd gemaakt dacht ik: delete maar. En dan die opmerkingen. Goedbedoeld, maar pijnlijk. ‘Wanneer is nummer twee uitgerekend?’ of ‘Wat zie je er goed zwanger uit!’ Terwijl ik mijn baby al drie maanden in de Maxi-Cosi had liggen. Ik lachte dan een beetje ongemakkelijk, maar vanbinnen zakte ik steeds verder weg.

Boos op mezelf

Ik probeerde weer te sporten, maar mijn bekkenbodem dacht daar anders over. Alles voelde instabiel, slap, alsof mijn lijf niet meer van mij was. En in plaats van mild te zijn, werd ik alleen maar bozer op mezelf. Waarom lukte het me niet? Waarom leek het bij anderen wél te gaan?

Schamen

Het dieptepunt kwam tijdens een kinderfeestje, toen ik weigerde op de groepsfoto te gaan staan. Ik schaamde me. Voor mijn buik, voor mijn armen, voor het feit dat ik gewoon nog niet ’terug’ was. En toen realiseerde ik het me: ik had mezelf zoveel druk opgelegd. Omdat ik dacht dat het normaal was, dat snelle herstel. Omdat niemand ooit zegt dat het ook oké is als je er een jaar, of langer, over doet.

Geen zwakte 

Ik ben nu zes maanden verder. De kilo’s zitten er nog steeds aan, maar ik probeer anders naar mezelf te kijken. Dit lichaam heeft een kind gedragen, gebaard en gevoed. Dat is geen zwakte, dat is kracht. Maar ik ben er eerlijk in: ik baal nog steeds. Van hoe ik eruitzie, maar vooral van de verwachtingen die ik had. Had ik maar nooit gedacht dat ik ‘even’ weer in shape zou komen. Dan had ik mezelf misschien een hoop teleurstelling bespaard. En had ik wat liever naar mezelf kunnen kijken, in plaats van mezelf telkens met onrealistische plaatjes te vergelijken.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden