Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… gedacht dat hij wel ‘even’ zou veranderen na de komst van ons kind

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Nicole (36). Ze heeft spijt dat ze dacht dat haar partner wel even zou veranderen na de komst van hun kind. 

“Toen onze zoon werd geboren, dacht ik echt: nu verandert alles. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn partner Alex. Ik hoopte dat hij die stap zou maken van man naar vader, dat hij vanzelf zou voelen: dit kindje is ook mijn verantwoordelijkheid. Niet dat ik verwachtte dat hij ineens een zorgvader van de bovenste plank zou zijn, maar ik dacht wél dat hij betrokkener zou zijn. Meer initiatief, meer steun en meer aanwezigheid. Helaas bleek dat ijdele hoop.

Uitgeput 

De eerste maanden voelde ik me vooral alleen. Hij werkte lange dagen, sliep door elke nachtvoeding heen en als hij thuis was, leek het alsof hij juist méér ruimte nodig had. Alsof hij zich terugtrok in plaats van dat hij dichterbij kwam. En ik? Ik sleepte mezelf erdoorheen. Overdag met een huilende baby op m’n arm, ’s avonds in stilte op de bank, met tranen die ik wegveegde voordat hij het kon zien. Ik raakte uitgeput, fysiek en emotioneel.

Hij zag het niet

Toch bleef ik hopen, iedere dag opnieuw. Hopen dat hij zou opstaan als onze zoon huilde. Hopen dat hij zou zien hoe zwaar ik het had. Dat hij me een keer koffie op bed zou brengen of zou zeggen: ga jij maar even liggen, ik neem het over. Maar dat gebeurde niet. Hij zag het gewoon niet. En eerlijk? Ik sprak het ook niet uit. Want ik dacht: hij merkt het vanzelf wel. Maar nee, dat gebeurde niet.

Brak mijn hart

Pas toen ik op een avond uitbarstte in tranen en hem bijna beschuldigde van luiheid en onverschilligheid, drong het tot hem door. Hij keek me aan alsof ik iets totaal nieuws vertelde. Hij zei: Ik wist niet dat je je zo voelde. Je leek het allemaal prima aan te kunnen. En dat brak mijn hart. Want hoe kan het dat ik me zó eenzaam voelde, terwijl we samen een gezin hadden?

Veel praten

We zijn gaan praten. Niet één keer, maar vaak. In het begin was het ongemakkelijk. We vielen elkaar soms in de rede, hij voelde zich aangevallen en ik voelde me niet gehoord. Maar we bleven praten. En langzaam begon hij te veranderen. Niet omdat het ‘even’ gebeurde, maar omdat hij begreep dat het moest. Hij begon met kleine dingen: luiers verschonen en boodschappen doen zonder dat ik het vroeg. Later kwamen de grotere dingen: me ruimte geven, echt luisteren, me serieus nemen als moeder én partner.

Ervoor kiezen

Nu weet ik dat mijn grootste fout was dat ik dacht dat het vanzelf zou gaan. Dat hij als vanzelf wel zou veranderen als de baby er eenmaal was. Maar zo werkt het niet. Ouderschap verandert je niet automatisch. Je moet ervoor kiezen. Steeds opnieuw. En dat hebben we uiteindelijk gedaan. Niet zonder strijd, niet zonder tranen, maar wel samen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik maar nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden