Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 8 dec 2021, 09:30

Leestijd: 3 minuten

Laura: ‘Wat als ik niet evenveel van de derde kan houden?’

Alle ouders zijn weleens onzeker. Ben ik wel een goede ouder? Geef ik mijn kinderen wel evenveel aandacht? En wanneer je zwanger bent ervaar je die vragen en onzekerheden vaak nog veel sterker. Zo ook moeder Laura (38) die zwanger is van de derde en bang is dat ze niet zoveel van haar derde kindje zal houden als van haar andere twee kinderen.

Stralend zwanger

“Martin en ik zijn ruim tien jaar samen en acht jaar geleden verwelkomden we onze eerste dochter. We waren helemaal in de wolken toen we de positieve test zagen. We konden niet wachten om het aan iedereen te vertellen en begonnen direct de zoektocht naar de mooiste en beste babyspullen.

Mijn zwangerschap was een droom, ik had veel energie en voelde me mooi. Iedereen zei dat ik straalde en zo voelde ik me ook. Een stralende, prachtige, zwangere vrouw.

Twee jaar na de geboorte van onze eerste dochter raakte ik opnieuw zwanger. En eigenlijk verliep alles ongeveer hetzelfde als die eerste keer. We zaten opnieuw op een roze wolk, want we zouden weer een dochter krijgen, en ook deze zwangerschap voelde ik me topfit en knap.

Nadat onze tweede dochter geboren was voelde ons gezin compleet. We waren gelukkig en gezegend met onze twee dochters. Alleen besloot het lot anders, want nu, bijna zes jaar later ben ik opnieuw zwanger.

De derde

Deze zwangerschap was niet gepland. En eerlijk gezegd schrokken Martin en ik ons wild toen we de positieve test dit keer zagen. Ik wilde geen baby meer, ik was net aan het genieten van onze steeds zelfstandigere kinderen. En dan moet ik weer opnieuw de luiers in.

Martin en ik hebben toen veel met elkaar gepraat, we wikten en wogen. Maar eigenlijk wist ik al dat de zwangerschap afbreken geen optie voor me was. Toch kostte het me veel tijd om aan het idee te wennen en ook om het te accepteren.

Pas na 15 weken waren we zelf voldoende aan het idee gewend om het aan iedereen te vertellen. Onze kinderen, familie en vrienden waren verbaasd maar enthousiast. Niemand leek er een probleem in te zien, en ik begon wat meer te genieten.

Bekkeninstabiliteit

Dat duurde slechts een paar weken, want toen ik ongeveer twintig weken zwanger was kreeg ik last van mijn bekken. Maar dat niet alleen, ik had ook last van stemmingswisselingen. Ik voelde de blijheid en vrolijkheid van mijn omgeving zelf niet bij deze zwangerschap. En daarover voelde ik me dan weer schuldig tegenover de baby in mijn buik.

Inmiddels lig ik vanwege bekkeninstabiliteit dagenlang op de bank. Ik kan vrijwel niets, geen huishoudelijke dingen, geen wandelingen van meer dan tien minuten. Als ik dat wel doe, lig ik helemaal de hele dag plat. Dat maakt dat mijn leven door deze zwangerschap ingrijpend veranderd is.

Door deze situatie voel ik veel verdriet en woede, tegelijkertijd kijk ik toch ook uit naar de komst van deze baby. Die verschillende emoties verwarren me en ik voel me vooral schuldig. Vaak denk ik: wat als ik niet evenveel van deze baby kan houden als van mijn andere kinderen? Wat als deze derde baby zich ongewenst zal voelen? Hoe voorkom ik dat? Het zijn gedachtes die me bang maken, maar ik weet, ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit kindje zich gewenst voelt.”

Mireille: ‘Eindelijk was ik zwanger. Maar ik ging er bijna dood aan’