Mirthe Diemel Ouderschap Gisteren, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Mijn man en kinderen weten niet dat dit onze laatste vakantie samen is’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze week spreken we met Ninthe (45), die na de zomer weggaat bij haar man. Maar dat weten hij en hun kinderen nog niet: eerst wil ze nog genieten van de laatste vakantie samen.

“Ik heb het nog tegen niemand gezegd, op mijn twee beste vriendinnen na. Maar niet tegen mijn andere vriendinnen, niet tegen mijn moeder, en al helemaal niet tegen hem. Hij weet van niets. De kinderen al helemáál niet. Zij banjeren nu met zand in hun haren en ijs op hun wangen op het strand, alsof alles precies is zoals het moet zijn. En ergens is dat ook zo, want het is hier echt prachtig aan de Italiaanse kust. We lachen, zwemmen, eten pizza met te veel kaas. Als je onze foto’s ziet, denk je echt: dat gezin is gelukkig.

Bij hem weg na de vakantie

Maar ik voel me dubbel. Aan de ene kant wil ik elke seconde opslaan, als een soort afscheid van dit hoofdstuk. Aan de andere kant vreet het schuldgevoel aan me. Want hoe kan ik hier zo van genieten, terwijl ik weet wat ik straks ga doen? Dit is namelijk de laatste keer dat we als gezin op vakantie gaan: na de zomer ga ik weg bij mijn man.

Midlifecrisis

Ik weet dat mensen dit misschien een midlifecrisis zullen noemen, en misschien is het dat ook wel. Maar ik weet vooral dat de koek gewoon op is na twintig jaar huwelijk. Ik voel me niet meer gezien, niet meer verbonden. En als ik eerlijk ben, zie ik mezelf niet nog eens twintig jaar met hem – niet eens twee jaar. Ik wil gewoon niet wakker worden met het gevoel dat het leven ergens halverwege is stilgevallen. En om eerlijk te zijn, is dat het nu wel. Dus voor mij voelt scheiden als de enige optie.

Onbezorgde vakantie

Toch wil ik dat niet nu al opbiechten. Want hoe wrang ook: ik wil de kinderen nog één onbezorgde zomer geven. Een mooie herinnering, die niet meteen besmet is met verdriet of verwarring. Dat is misschien laf, maar ik doe het uit liefde. Denk ik, want ik vind het zelf ook allemaal verwarrend.

Onomkeerbaars

Wat ik wel weet: als straks het gewone leven weer begint, ga ik iets onomkeerbaars doen. Ik vind het doodeng, maar heb er stiekem ook veel zin in. Een soort nieuw leven, een 2.0 versie van mezelf. Dus voor nu zet ik een glimlach op, spring ik in het zwembad en hou ik zijn hand nog even vast als de kinderen kijken. Niet omdat ik het nog voel, maar omdat zij dat verdienen, voor de laatste keer.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Stella (39): ‘Als onze kinderen (6 en 8) in de caravan liggen te slapen, gaan wij naar de campingbar’