Mirthe Diemel Ouderschap 9 sep 2025, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik schreef het opstel van mijn dochter van 14’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze week: Talitha (45) schreef een opstel voor haar dochter, omdat die het was vergeten.

“Het was een doordeweekse avond en ik stond op het púnt om op de bank te ploffen met een kop thee, toen mijn veertienjarige dochter in de woonkamer verscheen. In lichte paniek en met het verhaal dat ze de volgende dag een opstel moest inleveren – en dat ze nog geen letter had geschreven. Het was dus een opstel voor Nederlands, het telde mee en als ze er een onvoldoende voor zou halen, zou dat ook te zien zijn op haar rapport. Ze stond er al niet fantastisch voor en dit was een opdracht die nét het verschil kon maken.

Opstel maken

O, wat was ik pissig. Helemáál omdat ze al een week wist dat ze een opstel moest schrijven en geen woord had gezegd – niet toen ze eerder die dag naast me in de keuken stond, en ook niet toen ik haar vroeg of ze bij was met haar huiswerk.

Reprimande

Ik begon eerst met mijn reprimande. Over plannen, verantwoordelijkheid nemen en dingen op tijd uitvoeren. Over dat ik haar niet steeds ga redden of ga helpen, en dat ze moet leren omgaan met de gevolgen van haar keuzes. Dan zóu het maar nachtwerk worden, het was niet anders, ze moest dat opstel gaan schrijven. Ze droop af met de staart tussen haar benen en ik zat me beneden te verbijten – mijn thee was inmiddels al koud.

Opgelucht

Want ik wist ook: dit gaat ze niet redden. En als ze een onvoldoende haalt, dan hebben we straks niet alleen een slecht rapport, maar ook een hoop frustratie en teleurstelling. Dus ik riep mijn dochter terug, klapte mijn laptop open en begon te tikken. Ze durfde niks te zetten, was hartstikke timide, maar zichtbaar opgelucht. Ik schreef het opstel – ironisch genoeg was het onderwerp ‘keuzes maken’. Ik deed er een uurtje over, schreef anderhalf A4’tje vol en samen checkten we het nog op spelling, interpunctie en dat soort dingen. Mijn hemel, zelfs ík was opgelucht toen ze het alsnog tijdig inleverde.

6,5 voor opstel

Een week later kreeg ze haar cijfer: een 6,5. Zij dolblij natuurlijk, en ik? Nou, ik weet niet wat ik erger vond. Het feit dat ik degene was die het opstel had geschreven en niet mijn dochter, of het feit dat ik er zo’n mager cijfer voor had gekregen. Hállo zeg, het was een prima opstel! Maar goed: verhaal halen ging een beetje moeilijk, want dan zou de docent meteen doorhebben dat ik het had geschreven.

Hoger doel

Het blijft dus een geheim tussen ons – ik noem het overigens liever een leugentje om eigen bestwil. Maar ik heb haar op het hart gedrukt dat ze het nu weer zelf moet doen, dat dit écht een uitzondering was die eigenlijk echt niet kan. Maar goed, voor nu is mijn dochter de dans ontsprongen en staat ze een voldoende op haar rapport. Het was voor een hoger doel, zullen we maar zeggen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht: ‘Ik vind mijn man geen leuke vader’