Mirthe Diemel Ouderschap Gisteren, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik heb het konijn van de kinderen stiekem naar de kinderboerderij gebracht’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze keer spreken we met Tamara (45), die het zat was dat zij als enige voor het konijn moest zorgen – haar drie kinderen waren in geen velden of wegen te bekennen. Ze nam een rigoureus besluit en bracht Jip, het konijn, stiekem naar de kinderboerderij.

Dolblij met konijn

“Toen we ons konijn Jip kregen – na máánden van zeuren om een huisdier, geloof me, waren de kinderen (11, 9 en 7) dolblij. Ze konden uren naar hem kijken, voerden hem stukjes andijvie en maakten ruzie over wie hem als eerst mocht aaien en knuffelen. ‘Wij gaan écht goed voor Jip zorgen, mam’, zei mijn oudste wijs. Je raadt het al: dat hield nog geen twee maanden stand.

Geen tijd om te verzorgen

Langzaam maar zeker verschoof de zorg. Eerst vergaten ze een keer zijn eten. Toen was er ‘geen tijd’ om het stro te verversen – vanwege de voetbaltraining, huiswerk of vriendjes die kwamen spelen. En voor ik het wist, stond ik als enige ’s ochtends zijn verblijf schoon te maken, water te verversen de voederbak te vullen. In de praktijk was Jip gewoon mijn huisdier geworden.

Te druk

En hoe lief Jip ook was, het begon me steeds meer tegen te staan. Ik werk, zorg voor drie kinderen en probeer daarnaast ook nog ergens een beetje tijd voor mezelf te vinden. Dan is het best veel om ook nog een konijn te hebben dat het grasveld omploegt alsof hij voor een boerenbedrijf werkt.

Stiekem naar de kinderboerderij

Op een ochtend, in de regen, met een plastic zak vol stro en poep in mijn hand, dacht ik: dit slaat nergens meer op. De kinderen waren natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Voor wie dééd ik dit in vredesnaam? Die middag zette ik Jip in een wasmand, gaf hem nog wat van zijn favoriete andijvie, en reed naar de kinderboerderij. Daar mocht hij blijven. Meer ruimte, andere konijnen, en elke dag kinderen die hem wél met plezier aandacht konden geven.

‘Konijn ontsnapt’

Thuis vertelde ik dat hij ontsnapt was. Er kwamen wat tranen, maar die verdwenen verrassend snel. Een paar weken later liepen we toevallig langs de kinderboerderij. ‘Die lijkt echt op Jip, mam!’ riep mijn jongste. Holy shit, dacht ik terwijl mijn hoofd knálrood werd. Maar het lukte me om rustig te blijven. ‘Vind je?’, zei ik, en ik glimlachte.

Schuldgevoel

Natúúrlijk heb ik me schuldig gevoeld. Maar het kon zo niet langer, voor mijn gevoel had ik geen keuze. Ik deed het bovendien voor Jip, die meer aandacht verdiende dan hij kreeg. En vooruit: ik deed het ook een beetje voor mezelf. Overigens zijn ze kinderen Jip alweer vergeten. Sterker nog, ze hebben het in hun bol gekregen en vroegen me gisteren om een nieuwe hond? Je begrijpt: daar heb ik vriendelijk voor bedankt.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht… Ik heb die broek die mijn zoon zo graag wilde voor hem gestolen