Mirthe Diemel Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:02

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Mijn kind is anders dan ik had verwacht’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Roza (35). Haar kind is nu 7 en anders dan ze had verwacht – en ze heeft moeite om dat te accepteren.

Vrolijk, makkelijk kind

“Toen ik zwanger was, had ik een romantisch beeld van het moederschap. O, wat keek ik uit naar die knuffelmomenten, samen boekjes lezen, gezellige uitjes met z’n drietjes. In mijn hoofd was mijn kind vrolijk, makkelijk in de omgang en sociaal. Zo eentje die je overal mee naartoe kunt nemen, die op verjaardagsfeestjes meteen vriendjes maakt en zonder problemen een dagje meegaat naar de stad of dierentuin.

Snel overprikkeld

De realiteit bleek weerbarstiger. Otis is ontzettend lief, slim en grappig, maar ook gevoelig, snel overprikkeld en intens. Nieuwe situaties vindt hij spannend. Hij houdt niet van drukte, raakt snel gefrustreerd als dingen anders lopen dan verwacht en kan dan enorm ontploffen. Terwijl andere kinderen op het schoolplein vrolijk rondrennen, wijkt hij niet van mijn zijde en is hij zelfs wat schuchter.

Teleurgesteld

Ik heb lang geprobeerd dat niet erg te vinden. ‘Hij is gewoon wat verlegener’, zei ik tegen anderen. Maar ik zei het vooral tegen mezelf. Want diep van binnen was ik teleurgesteld. Niet in hém, maar in het plaatje dat ik ooit had gemaakt in mijn hoofd. En dat is moeilijk om hardop te zeggen, want het voelt alsof ik hem daarmee tekortdoe. Wat voor moeder voelt zich nou zo?

Schaamte

Ik schaam me er ook echt voor en durft het niet aan anderen op te biechten, veel te bang dat zij mij ook een slechte moeder vinden. Of dat ze zeggen: ‘Maar hij is toch gewoon hartstikke leuk?’ En dat ís hij ook. Maar het maakt mijn gevoel niet minder echt.

Steek van jaloezie

Het zit vaak in kleine dingen. Ouders die vertellen hoe hun kinderen overal mee naartoe willen, of hoe makkelijk hun kind zich aanpast aan nieuwe situaties. Ik voel dan een steek van jaloezie. Niet op hun kind, maar op het gemak waarmee ze zich door het ouderschap lijken te bewegen. Bij ons kost alles voorbereiding, uitleg, tijd, en soms een boze bui of huilbui. Van hem én van mij.

Geen lastig kind

Ik weet inmiddels dat hij geen lastig kind is. Hij heeft gewoon andere behoeften, en een andere manier van de wereld ervaren. Aan mij de taak om dat te leren begrijpen en ondersteunen, in plaats van hem in een hokje te willen duwen dat niet bij hem past. Maar eerlijk is eerlijk: dat leerproces gaat met horten en stoten. Er zijn dagen dat ik het wél accepteer, en dagen dat ik worstel met schuldgevoel, frustratie en verdriet.

Perfecte plaatje in de weg

Wat ik wél weet: ik hou onvoorwaardelijk van hem. Maar soms staat dat plaatje in mijn hoofd, van hoe het ‘zou moeten zijn’, nog in de weg. Niet omdat hij niet goed is zoals hij is, maar omdat ik moet loslaten wat ik ooit dacht te krijgen. En dat kost meer moeite dan ik had gedacht. Maar ik leer elke dag een beetje beter naar hem te kijken, zoals hij écht is. Perfect op zijn manier.’

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht… Ik ben met mijn man getrouwd om zijn geld