Mirthe Diemel
Mirthe Diemel Persoonlijke verhalen Vandaag, 
Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik wil toch geen derde kind’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze week spreken we met Dorien (31), die toch geen derde kind wil – in tegenstelling tot haar man.

“Mijn man en ik zagen het altijd voor ons: een warm, levendig gezin met drie kinderen. Dat beeld hoorde er gewoon bij, het was bijna een vanzelfsprekendheid. Twee voelde als een tussenstap, een derde kind erbij als het echte plaatje.

Op adem komen

In het begin zaten we daarin helemaal op één lijn. En gelukkig was het ons ook gegund, want toen we eenmaal voor een baby besloten te gaan, was ik al snel zwanger. Twee jaar later volgde de tweede. Het was, intens, prachtig – eigenlijk alles wat het ouderschap met zich meebrengt. Maar al snel nadat onze tweede werd geboren, wist ik één ding zeker: ik moest even op adem komen.

Wens voor een derde

Mijn lijf had rust nodig, mijn hoofd ook. Dus zeiden mijn man en ik tegen elkaar: eerst even genieten van deze twee, kijken hoe het loopt, en dan zien we verder. Maar nu onze jongste drie is geworden, begint het onderwerp langzaam weer terug te komen. Vanuit mijn mans kant, welteverstaan. Ineens zei hij aan de keukentafel: ‘Stel je voor, nog zo’n hummeltje erbij…’ Bij hem begon het dus duidelijk weer te kriebelen. En misschien is dat nooit helemaal weggegaan.

Ruimte terug

Bij mij is er juist iets veranderd. Ik merk steeds vaker hoe fijn deze fase eigenlijk is. Geen gebroken nachten meer. Geen luiers, geen middagdutjes die alles bepalen. De ochtenden zijn minder chaotisch. We hebben weer een ritme. En ik heb eindelijk een beetje ruimte terug. Voor mezelf, en voor ons samen.

Moeilijke conclusie

Waar mijn man weer vooruitkijkt, merk ik dat ik juist achterom kijk, naar alles wat we hebben doorgemaakt. De zwangerschappen, de bevallingen, de eerste maanden die zo veel vroegen. Ik weet nu: dat wil ik niet nog een keer. Zwanger zijn vond ik zwaar. De uitputting, de onzekerheid, het herstel… Ik zie mezelf daar niet meer opnieuw doorheen gaan en voor een derde kind kiezen. Dat is best een moeilijke conclusie. Niet per se om wat het voor mij betekent, maar vooral om wat het voor mijn man betekent. Hij ziet die derde nog steeds als iets moois. Iets dat ons gezin compleet zou maken.

Echt geen derde meer

Ik voel me schuldig, alsof ik zijn droom stilletjes uit mijn handen laat vallen. Alsof ik degene ben die een gezamenlijke wens verbreekt. Terwijl ik ook weet: ik ben veranderd. Mijn grenzen zijn helderder geworden, mijn behoeften duidelijker. En ik weet dat ik eerlijk moet zijn. Ik kan het niet blijven uitstellen, hoe spannend dat gesprek ook is. Want het is niet fair om iemand hoop te geven als ik zelf eigenlijk zeker weet dat ik geen derde meer wil. Twee kinderen voelt voor mij echt als genoeg. Méér dan genoeg, zelfs.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

Leesvoer over liefdevol ouderschap

Wil je meer lezen over liefdevol en bewust ouderschap? Lees dan de volgende boeken:

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Ieder weekend het beste van J/M Ouders in je mailbox 👪

Start je weekend goed met onze mooiste verhalen.