Brenda Schaaper Columns 17 apr 2024, 11:02

Leestijd: 4 minuten

Brenda: ‘Moeder, ik wil niet meer dat je mijn foto op de blogs zet’

“Moeder, ik wil niet meer dat je mijn foto op de blogs zet.” Het kind is inmiddels zeventien en ergens had ik wel verwacht dat het een keer zover zou komen. Dat heet losmaken en is een natuurlijk proces.

“Het wordt tijd dat je over jezelf gaat schrijven”, voegt mijn kind er nog even voor alle duidelijkheid aan toe.” Oké, aan dat idee moet ik dan nog even wennen.

Allerlei fases

Ooit ben ik begonnen met mijn blog Moeder enzo en vertelde ik eerlijke verhalen over mijn leven als moeder. Soms grappig (vond ik zelf dan) en soms heel kwetsbaar en pijnlijk in de tijd dat mijn kind enorm gepest en ook erg neerslachtig werd.

Van een kind dat nog klein en gewoon heel meisjesachtig was (wel al anders dus) tot een kind dat door allerlei fases heen ging en zich ontwikkelde tot een prachtig non binair persoon (en dus nog steeds anders is). In deze verhalen nam ik steeds meer moeders mee, die hun kind herkenden in mijn verhalen. Ze vonden er steun in en dat vond ik fijn.

Paradijsvogel camping

Ik mocht ook voor J/M ouders gaan schrijven. Over inclusiviteit. Hoe was het om een kind te hebben dat niet iedereen begreep? Al schrijvende kwam ik erachter dat ikzelf ook niet alles begreep, maar dat dit niet gaf omdat ik van mijn kind houd en daardoor open blijf staan voor alle veranderingen. Hoe moeilijk ik ze soms ook vind, ik wen er uiteindelijk altijd aan. Het is net als een werkwoord, je moet met elkaar blijven praten en open blijven staan voor de ander anders wordt het niks.

Echter, het feit dat ik dit deed, betekende niet dat de maatschappij er net zo over dacht. Gaandeweg kwam er meer weerstand op mijn verhalen en werden de reacties soms ronduit lelijk. Ik moest hier enorm aan wennen. Er zijn zelfs dagen geweest dat ik er niet van kon slapen. Dat waren vooral de momenten dat we in de media waren geweest met onze Paradijsvogel camping en we soms op de socials afgemaakt werden.

Tot het discriminerende (mijn kind komt uit China) aan toe. Dat een deel van Nederland zo diep kan zinken, had ik niet verwacht. Misschien naïef van mij, maar we hebben het hier wel over een kind hé. Je brandt een kind (van toen nog 15) af! Wat bezielt je dan?

Grote kinderen, grote problemen

Doorgaan met onze missie werd dus een uitdaging. Er waren weken dat ik dacht ik stop ermee. Ik vond het eng dat ik mijn kind zo in de etalage zette. Natuurlijk was er elke keer overleg tussen ons en Celeste was moediger dan ik. Die liet zich namelijk niet klein maken en dus ging ik door. Ik probeerde verbinding te maken door ook over alledaagse dingen te gaan schrijven. Mijn kind doet net als de jouwe eindexamen en heeft ook hun eerste rijles. Daar is niks anders aan. En we hebben als moeder allemaal zorgen over onze opgroeiende kinderen. Grote kinderen grote problemen, zeggen ze. En dat klopt. Wellicht heb ik andere zorgen dan die van jou, maar zorgen hebben we allebei.

En nu wil mijn kind zich ook langzaam terugtrekken uit de verhalen. Celeste is namelijk meerdere malen op events als Comic Con aangesproken door andere enthousiaste moeders, die door MIJN verhalen (want het zijn niet die van mijn kind) op Celeste reageren alsof ze mijn kind al jaren kennen. Ik snap het enthousiasme van deze moeders. Het is liefdevol bedoeld en tegelijkertijd is het ook verwarrend.

Ook ik heb dit meerdere malen aan de hand gehad en dan moet je toch even schakelen als er een, voor jou, wildvreemde voor je staat. En het autistische brein van mijn kind kan dit soort ontmoetingen niet goed verwerken. Ze verstoren HUN event, een plek waar Celeste zichzelf wil zijn. Geen goede combinatie. En dus kwam de vraag (of het dringende verzoek) of ik kon stoppen met het plaatsen van foto’s en meer over mijzelf kan gaan schrijven.

Laatste column

Dit is mijn laatste column bij J/M ouders. Het is goed zo. We gaan wel door met onze regenboog missie. Ook Celeste blijft zich voor de camping inzetten. Dank voor het lezen van mijn verhalen! En je weet, liefde overwint alles.

Brenda over haar dochter: ‘Celeste hoorde nergens bij en werd buitengesloten en getreiterd’