Brenda Schaaper Columns 16 okt 2023, 14:14

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Alle sportieve kneuzen werden bij elkaar gezet’

“Denk je dat ik dispensatie kan krijgen voor deze sportdag?” Mijn kind is stront chagrijnig van het feit dat er een sportdag op komst is. Hun humeur was al niet al te best, want Celeste moest ook nog naar een yogales.

“Een yogales he, mam! En alleen maar, omdat ik te laat was met inschrijven. Hoe stom is het dat je niet twee keer naar dezelfde activiteit mag? Ik wilde alleen naar Salsa dansen, waarom mag dat niet?”

Yogales en ellendige sportdag

Oké, het zal bij de puberteit horen, maar ik hoor dit allemaal pas voor het eerst. Ik heb ook helemaal geen nieuwsbrief van school voorbij zien komen, dus waar gaat dit allemaal over? Er blijkt een activiteitenweek te zijn op school. Morgen moet mijn kind met de bus op excursie (lekker op tijd) en dan is er dus ook nog die yogales en die ellendige sportdag.

“Wat een verschrikkelijke week!” Het enige dat ik denk is, dat ze al weken naar school gaan en nu twee weken voor de toets week een activiteitenweek organiseren. Lekker handig (en ja dit is cynisch). Sommige dingen zal ik echt nooit begrijpen.

Dispensatie

Maar dispensatie dus, ik denk niet dat je dat krijgt mijn lieve kind. Een diepe zucht volgt. En ik snap het wel, ze moeten altijd maar voetballen of softballen tijdens zo’n sportdag. Waarom kan er nog steeds niks anders bedacht worden op de meeste scholen?

Zelfs in mijn tijd (en ik ben 54) was dit al zo. Ik heb het nooit begrepen waarom er altijd maar dezelfde sporten gedaan worden. Ik was vroeger best sportief, maar ook ik was nooit gek op gym. Ik denk altijd, kinderen die van voetbal houden, zitten al op voetbal. Dan hoef je niet ook nog eens een hele dag te gaan voetballen. Verzin eens iets anders. En kinderen zoals die van mij die bakken daar ook niks van. Dat werd vroeger tijdens het schoolvoetbal al duidelijk. Het was één wedstrijd en toen was Pietertje klaar.

Pesterijen

Ook wordt het op zo’n dag altijd zo pijnlijk duidelijk dat het niet je ding is. Dat je als laatste gekozen wordt (waarom ze daar niet mee stoppen?) en dat het team eigenlijk niet op je zit te wachten. Geen geruststellende gedachte als je al regelmatig aan de beurt bent met pesten. Daar zal de weerstand ook wel vandaan komen en dat begrijp ik meteen. Ik heb al vaker geschreven dat gym het broeinest is van pesterijen. Dat merk je niet als je een sportief kind hebt, maar wel als je zo’n kind hebt als ik. Een kind dat overigens de sterren van de hemel danst, maar dat daarentegen amper een bal kan vangen of trappen. Dat was vroeger al zo, die motoriek hebben ze niet.

Nu was het thema toevallig wel dansen, bij het vak CKV (culturele en kunstzinnige vorming) tot grote vreugde van mijn dancing queen. Alleen was die vreugde van korte duur. “Want nee er werd niet echt gedanst, want dan zouden we iedereen uit zijn comfortzone trekken en dat kan niet, want dan krijgen we de lesstof er niet meer doorheen.” Dat zei de docente echt! En dat ik elke gymles uit mijn comfortzone getrokken word, is zeker niet zo erg?, had mijn kind scherp geantwoord. Toen bleef het stil.

Salsadansen

Het Salsadansen was overigens een groot succes. Het werd onverwachts een leuke dag, want men was Celeste vergeten op de lijst te zetten bij yoga en dus mocht mijn kind alsnog twee keer dezelfde workshop doen. Jongens, meiden en alles daar tussenin (lees mijn eigen kind) stond door elkaar en de ene kant moest gewoon met de andere kant dansen. Wie er ook tegenover je stond. Punt! Dus iedereen danste met elkaar en vond het helemaal prima. Heel goed opgelost! De dag was fántastisch, aldus mijn kind.

Maar ja toen was er aan het einde van de week toch echt die sportdag. Met een voetbal- en een softbaltoernooi. En nee Celeste kreeg geen dispensatie. Sterker nog, eigenlijk vond de docente het best irritant om te horen dat er mensen zijn die niet van het vak gym houden. Waar de gymdocent van vorig jaar nog hartelijk had gelachen om het feit dat mijn kind doodeerlijk zei dat gym niet hun favoriete vak was, was deze docente not amused. Dan moet je het vak leuker maken, was mijn eerste gedachte. En inmiddels heeft Celeste de sportdag ook weer overleefd. Want ook zo’n dag gaat weer voorbij, is mijn motto. Alle sportieve “kneuzen” werden bij elkaar gezet en ze wilden op een gegeven moment als team nog winnen ook. En ze wonnen er ook nog eentje. Ik zeg mooier word het niet.

Weer gedaan

Vandaag haalde ik mijn kind op van school. Celeste  had zonder morren (moet ook gezegd worden) de coopertest gedaan en 12 minuten als een gek moeten rennen. Zonder enige voorbereiding dus nu kan het kind niet meer lopen van de spierpijn. En let wel ze fietsen bijna elke dag 10 km heen en 10 km terug naar school door weer en wind, maar met rennen gebruik je toch weer andere spieren. Dat blijkt. Ook deze saaie gymles was weer voorbij gegaan. Ik vroeg mijn kind waarom ze niet gewoon naar buiten waren gekomen in hun sportkleding. Thuis zou mijn kind ten slotte meteen gaan douchen. Maar dat nooit, zei Celeste. “Mam, ik wil niet dood gevonden worden in die gymkleren.”

I rest my case”

Columniste Brenda: ‘Stelde mijn kind zich nu voor als Celeste?’