Brenda Schaaper Columns 14 nov 2023, 15:35

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘Iedereen die ik het vertelde, was negatief. Het was de kat op het spek binden’

Jarenlang wilde mijn kind fashion designer worden. De stylist van het Westen noemde ik mijn kind altijd. Er werd een naaimachine aangeschaft en naailessen gevolgd. We bezochten regelmatig de Albert Cuijp in Amsterdam om stoffen te kopen en vele kleurrijke creaties volgden.

Ook Douwe Bob liet zijn pak door Celeste voor de clip “Shine” maken. En op je hoogtepunt moet je stoppen, zeg ik altijd. De gevulde naaikoffer die mijn kind als dank van Douwe kreeg, staat inmiddels te verstoffen in hun kamer. De fashion designer is niet meer.

Abstracte opleiding

Heel even leek het vak modeontwerper plotseling toch weer te lonken. We gingen samen naar de Kunstacademie in Utrecht om alvast te snuffelen aan de opleiding. Misschien was deze toch wel heel leuk, aldus mijn kind. Ik had er zo mijn twijfels over en helemaal toen ik samen met mijn kind de open dag zelf bezocht.

Het was vaag, heel erg vaag en totaal niet duidelijk wat er te doen was. Waarschijnlijk helemaal in lijn met de opleiding, maar voor iemand die het graag allemaal duidelijk heeft (ik) een hele uitdaging. Na een paar uur had ik een aantal docenten en leerlingen gesproken en had ik er meer gevoel bij. Maar het was allemaal erg abstract. Voor een kind met autisme wellicht iets te abstract.

Informatica

Er werd nog een tijd lang volgehouden dat dit misschien toch de opleiding moest zijn, maar toen kwam het vak Informatica. En dat was het helemaal! Mijn kind bleek onverwachts een talent te hebben voor HTLM taal. Nou ja, met dat autisme in mijn achterhoofd was het misschien toch niet zo onverwacht.

De Kunstacademie werd ingeruild voor Informatica. Een uitstekend idee vond ik. Altijd werk en bij de opleiding zijn de docenten gewend om met autisme om te gaan. Echter, er was ook nog een ander beroep dat af en toe de revue passeerde. En dat was docent. En mentor. Mijn kind is nu al leerling mentor (of mentor leerling, ik kan het niet onthouden). Dus heel verrassend was dat ook niet, maar voor iemand die altijd getreiterd is op de lagere school en nu ook op het middelbaar onderwijs, leek mij dit vak ook best pittig. En dus parkeerde ik dat idee even.

Of toch docent

Echter, van de week was het toch zover. Vluchten kon niet meer, we gingen naar de open dag van de Hogeschool Utrecht om te kijken naar de opleiding docent Engels of Wiskunde . De opleiding tot docent Informatica bestaat helaas nog niet. Maar het was dus duidelijk dat mijn kind nog niet van mening veranderd was en wilde daarom deze opleiding toch echt onderzoeken.

Iedereen die ik het vertelde, was negatief. Het was de kat op het spek binden. Waarom zou je jezelf zoiets aandoen als je zo’n lastige tijd op het middelbaar onderwijs hebt gehad? En zo kon ik nog wel even doorgaan. Ik ging twijfelen of ik misschien toch te positief was dat ze het wel aan zou kunnen en vroeg mij opeens af of ik niet moest ingrijpen? Het is namelijk niet het makkelijkste pad dat mijn kind altijd kiest.

Moedig

Maar ik hoorde Celeste tijdens de open dag tegen de docenten zeggen dat de omstandigheden op de school waar ze nu opzitten hetzelfde zijn als waar ze ooit weg gepest zijn. Echter, met één verschil en dat is dat mijn kind er nu niet meer neerslachtig van wordt en zich sterker voelt. Als leerling kan mijn kind nu niks uitrichten als ze gepest worden, maar als docent en mentor zou mijn kind echt dingen kunnen veranderen. Een representatie kunnen zijn voor alle kinderen die in hetzelfde schuitje zouden zitten. Ik wist niet dat mijn kind er zo goed over nagedacht had en was net als de docenten best onder de indruk van deze motivatie.

En prompt las ik hier ook een prachtige quote over:
“Mensen die zo gek zijn dat ze denken dat ze de wereld kunnen veranderen, zijn degenen die dat daadwerkelijk doen.”

Dus laat iedereen maar kletsen. Ik heb vertrouwen in dit kind en ben super trots op Celeste en hun idealen. Misschien is het inderdaad een spannende keuze, maar tijden veranderen en Celeste heeft de tijd mee, denken ze in Utrecht. Er is behoefte aan dit soort docenten en ze staan straks te springen om kleurrijke mensen als mijn kind. Het raakte mij dat ze dat zeiden en natuurlijk ben ik het roerend met ze eens.

Hoogste tijd voor representatie dus go go go mijn lieve moedige kind.”

Columniste Brenda: ‘Ik smeer nog het brood van mijn kind en heb hier ook geen problemen mee’