Lisa van den Akker
Lisa van den Akker Eten en Voeding 25 sep 2020, 
Leestijd: 5 minuten

Column Maria #11: mijn kleuter is ondervoed en hij krijgt een provocatietest (deel 1)

ondervoed
Bron: Unsplash

Maria Lee is de trotse moeder van de vierjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat niet altijd over rozen, vooral nu niet, want Tom is gestopt met eten en daardoor ondervoed. Haar verhaal kun je de komende weken volgen op J/M Ouders.

Column provocatietest deel 1

‘Zo eens even kijken hoe groot jouw spierballen zijn’ zegt Rita terwijl ze de band van de bloeddrukmeter om Toms arm vastmaakt. Rita zal vandaag Toms gesteldheid in de gaten houden en het lijkt erop dat ze daar wel een taak aan zal hebben. Tom werkt namelijk niet mee. Hij rukt de band van zijn arm en staat op uit zijn stoel. ‘Dat’ hij wijst met z’n vinger naar de monitoren, ‘dat wil ik niet’ roept Tom uit. De tranen staan in zijn ogen, hij kauwt op een van de oren van Nijn en hij probeert boos te kijken.

Ik ga op de stoel zitten en trek Tom bij me op schoot. Ondertussen vraag ik aan Rita of ze het eerst eens bij Nijn wil doen en dan bij mij. Rita knikt. Als ze even later de band van mijn arm losmaakt, mag ze het ook bij Tom doen. Nu nog even stilstaan op de weegschaal en zijn lengte opmeten. De eerste horde hebben we gehaald! Nu de rest van de dag nog.

De groene kamer

De afdeling van het Wilhelmina kinderziekenhuis staat vol met speelgoed, boeken, een tv en ‘springzakken’ zoals Tom het noemt. Hij neemt een aanloop en laat zich in de zitzakken vallen. ‘kijk mama’, roept hij vrolijk. Dan komt de specialistisch verpleegkundige bij ons, we mogen met hem mee naar de groene kamer. Alles in de kamer is groen zelfs de onderzoekstafel!

Frank jan, zoals de specialistisch verpleegkundige heet, wijst Tom op de plaat aan de muur. De Utrechtse gracht staat afgebeeld met allerlei cartoonfiguren erbij. Tom vind het wel leuk maar vind de post-it papiertjes leuker. Hij trekt de papiertjes stuk voor stuk uit de post-it houder. Frans Jan lacht en reikt Tom een pen aan. ‘Kun jij wat leuks tekenen’, vraag hij. Tom begint graafmachines en ‘pieuwers’ (tanks) te tekenen voor Frans Jan. Tussendoor vraagt Frans Jan aan Tom uitleg over zijn tekeningen. Na het intakegesprek heeft Frans Jan zijn zak vol met tekeningen van Tom en belooft plechtig dat hij ze netjes bewaart.

De provocatietest

En dan is het zo ver, het is tijd voor Toms eerste provocatiehapje, yoghurt met walnoot. Tom vind het niet echt lekker maar accepteert het. Hij staat op en speelt verder met ‘zijn’ springzakken. Onderzoekend kijk ik naar Tom, op een enkel vlekje na zie ik niets aan Tom. Na een kwartier krijgt Tom weer wat hapjes, ik zie geen verandering aan Tom. Na zijn derde en vierde dosis zie ik nog niets bijzonders aan Tom. Hij heeft wat kleine vlekjes bij zijn mond, een beetje kriebel in zijn keel, maar verder geen echte bijzonderheden. Tom is wel wat moe en ligt tegen me aan. Die moeheid wijt ik zelf aan het vroege begin van de dag.  Ik lees een boek voor over muizen en Tom schatert het uit.

Frans Jan komt even bij ons langs, ‘zullen we even praten?’, vraagt hij. Tom neemt plaats op de driewieler en fietst met ons mee naar de blauwe kamer. Je raad het al, alles in deze kamer is blauw.
We bespreken de bevindingen over de provocatie tot nu toe.

‘Het valt mij zo mee, ik ben blij dat Toms reactie op de walnoot niet ernstig is. Natuurlijk zijn die plekjes vervelend maar het is iets heel anders dan toen we met hem op de eerste hulp belandde na het eten van een kwart walnoot’. Frans jan is het met me eens, ‘maar de vraag is nu, gaan we verder of stoppen we hier’ vraagt hij. Zelf ben ik van het type ‘nu we er toch zijn, laten we maar door gaan’ zeg ik. Frans jan knikt.

Verder of niet?

‘Tom heeft een contact allergie dat is duidelijk, maar blijft het daar bij?’ vult hij aan.  ‘We zijn hier in een beschermde en veilige omgeving om het uit te zoeken dus denk ik dat het goed is om door te gaan. Anderzijds kunnen we hem moedwillig ziek maken en dat vind ik ook wel naar’ hoor ik mezelf zeggen terwijl ik naar Tom kijk die rondjes door de kamer fietst. Op dat moment is Tom wel klaar met de blauwe kamer en fietst hij de gang op. Frans Jan en ik moeten allebei lachen. Het is zo fijn dat kinderen hier zichzelf mogen zijn en ze binnen de grenzen hun gang kunnen gaan.

Ik hak de knoop door en geef toestemming voor een dubbele provocatie. Het duurt nog even voordat het bakje met de dubbele dosis walnoot komt dus kunnen we eerst nog lunchen. Tom heeft de tafel gedekt met spullen uit het speelgoedkeukentje. ‘Die kaas is niet lekker’, Tom wijst naar plastic plak kaas. Ik knik, ‘daarom hebben we eten van thuis meegenomen’. Samen leggen we alles aan de kant en eten onze lunch. Als we klaar zijn met eten krijgt Tom zijn ‘toetje’. De dubbele dosis walnoot. Met veel moeite eet Tom het bakje leeg, hij vind het heel vies en eet het met een samengeknepen gezicht op.
En nu is het afwachten, krijgt Tom een reactie of blijft het hier bij?

Volgende week lees je het vervolg van de provocatietest.

Meer lezen?

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zondagochtend het beste van J/M Ouders in je mailbox 👪

Start je zondag goed met de mooiste verhalen van J/M Ouders.