Sophie Nortier Ouders 22 nov 2020, 08:31

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda in deel 3 van haar adoptieverhaal: ‘Als hij ons ziet, kijkt hij niet meer op of om naar zijn verzorgster’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Dit is deel drie van Brenda haar adoptieverhaal. Lees ook deel één en deel twee.

Column Brenda: De adoptie – deel 3

‘Als we de hotelkamer weer binnenwandelen, zien we als eerste het lege bedje staan. Ik sta strak van de zenuwen. Het was heel confronterend om in de bus te zitten met de andere stellen die wel hun kindje hebben gekregen. Waarom is Yens er niet? Bestaat hij überhaupt wel? We twijfelen op dit moment aan alles.

Het enige dat we nu kunnen doen is wachten. Het is etenstijd. maar ik moet er niet aan denken en dus liggen we een soort verslagen op ons bed. Wachtend op wat komen gaat. Om 21.00 uur gaat opeens de telefoon van de hotelkamer en trillend nemen we op. Het is onze gids die de verzorgster van Yens op een andere telefoon aan de lijn heeft. Ze vertelt ons dat deze verzorgster met Yens in de trein zit. Als bewijs laat ze horen hoe hij schatert van het lachen. We zijn direct alle ellende vergeten.

Yens vindt het duidelijk leuk in de trein en lacht naar alle mensen, vertelt zijn verzorgster. Ze moeten de hele nacht reizen en zullen na elf lange uren pas aankomen in ons hotel. Morgenochtend 08.00 uur zullen we ons langverwachte kind dan eindelijk in onze armen kunnen sluiten. Het is echt! We krijgen een kind en hij is onderweg.

De reden dat hij er niet was, was omdat de notaris vergeten was aan het kindertehuis door te geven dat wij in China waren. Een enorme fout, maar het boeit mij allemaal niet meer. Yens is onderweg en dat is het belangrijkste.

Er valt een enorme last van onze schouders. Meteen hebben we ook weer trek in eten en dus bestellen we via room service een pizza. En natuurlijk iets om mee te proosten. En we lopen ook snel naar de andere stellen om ze op de hoogte te stellen van de komst van Yens. Maar ook om ze te feliciteren met hun kind, want dat hebben we door alle stress helemaal niet gedaan.

Ik weet het niet meer, maar denk dat ik die nacht niet heel erg goed heb geslapen. Ik was in ieder geval al vroeg wakker. Vandaag is de grote dag! Zo onwerkelijk allemaal.

Ook een van de andere stellen is vroeg wakker, omdat ze stemmen op de gang hoorden en ook een kindje hebben gehoord. Dat is vast Yens. Hoe spannend is dat? Ze bieden aan om voor ons te filmen, zodat we al onze aandacht kunnen richten op de overdracht. Nadat we eindelijk gebeld worden dat we mogen komen, sta ik wederom strak van de zenuwen.

Als we de hotelkamer binnen wandelen zie ik een alle schattigst jongetje op het bed liggen. Als hij ons ziet, kijkt hij niet meer op of om naar zijn verzorgster. Hij lacht direct naar mij alsof ie wil zeggen “zo ben je daar eindelijk”.

Ik ga op het bed zitten en hij kruipt (voor wat het waard is, want we moeten hem duidelijk nog leren kruipen) naar mij toe. Ik neem hem op schoot en het valt mij op dat hij best zwaar is. En groot. Zal hij de kleertjes wel passen die ik meegenomen? Ik twijfel er ten zeerste aan.

Nadat hij bij mij op schoot heeft gezeten, mag ook de kersverse papa even zijn talenten laten zien. Ik praat ondertussen wat met de gids die ons vertelt over de treinreis. Yens vond het zo leuk in de trein dat hij geen oog dicht heeft gedaan en de hele nacht wakker is gebleven.

Met zijn stralende lach heeft hij ook veel andere treinreizigers ingepakt en dat zorgde ervoor dat de verzorgster niet naar het toilet durfde uit angst dat Yens Xin (of Xin Xing zoals ze hem noemde) gestolen zou worden. We danken haar dat ze haar taak zo serieus genomen heeft en vertrekken samen met Yens naar onze eigen hotelkamer waar we nog wat spelen met de blokken die we uit Nederland voor hem hebben meegenomen.

De komende uren zullen we nog niet weten of de meegebrachte kleertjes zullen passen. Je mag je kind namelijk niet direct andere kleren aantrekken, omdat het belangrijk is dat hij zijn eigen geur om zich heen heeft. De Aziatische geur verschilt heel erg van de Westerse en volgends de gids stinken wij voor ons kind. We lachen erom en vinden het allemaal prima. Op dit moment kan ons niets meer gebeuren. Althans dat denken we. Het is goed dat we nog niet weten wat voor ellende ons nog meer te wachten staat de komende dagen.’

Ben je benieuwd wat er nog meer te gebeuren staat? Lees dan volgende week zondag deel 4 van deze adoptie thriller ;).

Dit artikel verscheen eerder op Famme.nl

Lees ook:

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)
• Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)
• De zoon van columniste Brenda hoort eindelijk ergens bij: ‘En nu moet ik hem gaan loslaten’