Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 19 okt 2022, 10:56

Leestijd: 2 minuten

Cristina (44): ‘Ik ben jaloers op de aandacht die mijn dochter van jongens krijgt’

Het zien opgroeien van je kinderen is, hoe snel het ook gaat, mooi om te volgen. Tijdens deze periode kunnen er ook bij jezelf heel wat emoties loskomen, zonder dat je dat eigenlijk wil. Bij Cristina is dit ook het geval, want zij is jaloers op haar dochter. “De aandacht die zij krijgt van jongens, had ik vroeger ook graag willen hebben”.

“Mijn zestienjarige dochter Nikki is prachtig om te zien. Ze heeft donker haar en lichtgroene ogen. Wanneer ze aan komt lopen, draait elke jongen zich om. Ik vind het fantastisch om te zien hoe ze uitgroeit tot een mooie jonge vrouw en ben dan ook erg trots op haar. Toch merk ik ook dat ik jaloers ben op haar schoonheid en de aandacht die zij daarmee krijgt.

Lelijk eendje

Ik was vroeger een lelijk eendje. Ik had flaporen, een bril en een gebit dat schots en scheef stond. Er keken wel jongens naar mij, maar dat was alleen maar om mij uit te lachen. In ieder geval niet om mij te aanbidden. Gelukkig knapte ik na de puberteit een beetje op. Een ooroperatie, een beugel en het nemen van lenzen hielp daarbij. Helaas ben ik nooit écht mooi geworden.

Jaloers op dochter

Op het moment dat mijn dochter in de puberteit kwam, werd ze steeds knapper om te zien. Ik wist niet wat ik meemaakte. Hoe kon er zo’n knap kind voortkomen uit twee niet zulke knappe ouders? Ik was blij dat zij niet om haar uiterlijk gepest zou gaan worden. Wanneer ik opmerkte dat Nikki veel aandacht van jongens kreeg, ontdekte ik mijn eerste jaloerse gevoelens. Wat had ik dit vroeger ook graag gewild. Onschuldig flirten, verliefd zijn én iemand die ontzettend verliefd op mij was. Geweldig leek mij dat.

Nare gevoelens

Ik was vroeger diverse keren verliefd geweest maar nooit werden die gevoelens beantwoord. Jongens zagen mij gewoon niet staan. Ik was zo teleurgesteld, dat ik steeds verder in mijn schulp kroop. Ik wilde helemaal geen gevoelens meer hebben, voor niemand niet. Voor mij was de puberteit dan ook helemaal geen leuke tijd. Nu mijn dochter in dezelfde levensfase zit, merk ik toch dat het allemaal weer naar boven komt.

Praten met psycholoog

Natuurlijk is het niet goed om jaloers op je dochter te zijn. Ik moet juist blij voor haar zijn dat zij wél de aandacht krijgt die ze verdient. Ik heb daarom besloten om te gaan praten met een psycholoog. Inmiddels sta ik op een wachtlijst voor een intakegesprek. Hopelijk kan ik snel terecht en goed geholpen worden. Ik zie namelijk in dat de gevoelens van jaloezie te maken hebben met onverwerkte gebeurtenissen uit mijn jeugd. Ik schaam me er zelfs voor. Het is tijd om te gaan praten over mijn verleden zodat ik de moeder kan zijn die ik wil zijn, met alleen maar trotse gevoelens richting Nikki.”

Zijn jouw kinderen jaloers op elkaar? Dit kun je als ouder doen!