Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 15:03

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht… Ik heb die broek die mijn zoon zo graag wilde voor hem gestolen

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Kayleigh. Kayleigh heeft een broek voor haar zoon gestolen en ze heeft er veel spijt van.  

“Ik ben geen dief. Althans, dat dacht ik altijd. Maar een paar maanden geleden heb ik iets gedaan wat ik nog steeds nauwelijks hardop durf te zeggen. Ik heb een broek gestolen voor mijn zoon. Niet zomaar een, maar een van die dure merken die ineens iedereen lijkt te dragen op school. Hij wilde hem al zo lang. En ik wilde hem zo graag geven wat hij zo verdiende, maar ik kon het gewoon niet betalen. En toen ben ik enorm over een grens gegaan.

Stress vast onderdeel van de dag

Sinds de scheiding sta ik er alleen voor. Ik heb twee kinderen en een fulltime baan waarbij ik niet genoeg verdien. Hierdoor heb ik het financieel erg moeilijk. Geldstress is inmiddels een vast onderdeel van de dag. Boodschappen doen is geen kwestie van kiezen, maar van schrappen. Nieuwe kleding kopen? Alleen als het écht niet anders kan.

Brok in mijn keel 

Mijn oudste zoon Liam is vijftien en werkt sinds kort een paar uurtjes per week bij de supermarkt. Toen hij zijn eerste salaris kreeg, kwam hij naar me toe en stopte het in mijn hand en zei: ‘Hier mam, ik wil je helpen.’ Ik kreeg gewoon een brok in mijn keel. Wat zeg je op zo’n moment? Je wilt je kind beschermen tegen dit soort zorgen. En daar stond hij dan, met al zijn goede bedoelingen. Mijn lieve jongen.

De broek

Mijn zoon had al tijden een broek op het oog. Elke keer als we in de stad waren, bleef hij even staan bij de etalage. Hij zei nooit: ‘Mam, koop die voor me.’ Hij zei: ‘Kijk, dat is ‘m.’ Alsof hij er al rekening mee hield dat het er toch niet van zou komen. En dat deed iets met me. Ik dacht dan altijd: waarom kan ik hem dit nou niet gewoon geven?

Broek in tas gestopt

Op een dag was ik in de stad en liep ik toevallig langs die winkel. Ik ging naar binnen, gewoon om te kijken. Even voelen hoe die stof was, de prijs nog eens checken. 139 euro. Bizar, natuurlijk. Veel te veel. En toen… toen ging het fout. Ik weet niet precies wat er gebeurde. Ik keek of er een alarm op zat en dat was niet het geval. Ik keek daarna om me heen en voor ik het wist had ik die broek in mijn boodschappentas gestopt. Ik liep de winkel uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tot mijn grote verbazing ging er geen alarm af, niets. 

Doen alsof alles normaal was

Mijn hart klopte in m’n keel en mijn handen trilden. Toen ik thuiskwam, had ik geen idee hoe ik moest doen alsof alles normaal was. Maar ik wilde dat hij blij zou zijn. Dus ik zei dat ik hem met korting had kunnen krijgen via een vriendin die in een outlet werkt. Liam keek me aan met grote ogen en riep: ‘Serieus? Echt? Wauw, mam!’ Hij trok hem meteen aan en paradeerde trots door de woonkamer alsof hij de loterij had gewonnen. En ik? Ik voelde me verschrikkelijk. Ik lachte naar hem, maar van binnen schaamde ik me natuurlijk kapot. Ik dacht aan alles wat ik hem probeer bij te brengen: eerlijk zijn, je verantwoordelijkheid nemen, niet toegeven aan de makkelijke weg. En ondertussen had ik dit gedaan. Wat voelde ik me slecht. 

Nooit meer

Hij weet nog steeds van niets en ik ben niet van plan het hem te vertellen. Misschien later, als hij volwassen is. Als we er samen om kunnen lachen, of huilen, wie weet. Maar voorlopig blijft het mijn geheim. Het is mijn grote misstap. Ik weet dat het niet goed was. Maar soms, als ik hem zie lopen in die broek dan denk ik: Oh wat ben ik blij dat hij die broek draagt, hij is er zó trots op. Maar nog een keer doen? Dat nooit.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’