Mirthe Diemel Vrije Tijd Gisteren, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik hoop stiekem dat mijn kind níet op voetbal wil’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze keer spreken we met Chantalle (39), die haar zoon echt wel zijn hobby’s gunt, maar stiekem hoopt dat hij níet op voetbal wil.

“Iedere keer als iemand enthousiast zegt: ‘Wat leuk, hij wil op voetbal!’, glimlach ik en knik ik braaf. ‘Ja, echt leuk hè’, zeg ik dan. Maar eerlijk? Ik hoop stiekem dat mijn vijfjarige zoontje zich bedenkt. Dat hij liever op scouting gaat, of boulderen, of iets als musicalklas of techniekclub. Iets met structuur. Iets met een dak erboven. Maar voetbal? Liever niet.

Voetbal op natte zaterdagochtenden

Ik weet dat dat niet heel pedagogisch verantwoord klinkt. Kinderen moeten bewegen, in een team leren spelen, buiten zijn. En dat gun ik hem ook. Echt. Maar het idee dat mijn leven jarenlang zal bestaan uit natte zaterdagochtenden, modderige voetbalschoenen en het eeuwige gevecht om het sporttenue op tijd schoon te hebben – daar word ik niet blij van.

Alles om voetbal heen

Het zit ‘m niet eens in het voetbal zelf. Het zit in alles eromheen. De groepsapps. De wedstrijden in verre dorpen op onmogelijke tijdstippen. De vraag wie dit weekend de limonade regelt of de ballen moet meenemen. De ouders die fanatiek schreeuwen vanaf de zijlijn alsof het om de Champions League gaat. De verplichte gezelligheid bij de kantine terwijl je eigenlijk gewoon naar huis wil. Ik voel gewoon: dit wereldje past niet bij mij.

Regie over weekenden

En misschien is dat egoïstisch. Misschien wil ik te graag de regie houden over mijn weekenden, m’n ochtenden, m’n energie. Maar dat betekent niet dat ik mijn kind iets wil ontnemen. Integendeel. Ik hoop juist dat hij iets vindt wat echt bij hem past. En een klein deel van mij hoopt dat dat iets is waarbij ik niet standaard om half acht ’s ochtends op moet voor een uitwedstrijd in de regen. Maar opbiechten? Dat doe ik niet.

Stille hoop

Het wringt, dat geef ik toe. Want als hij straks met glinsterende ogen zegt dat hij op voetbal wil, dan ga ik het regelen. Dan koop ik die schoenen, die sokken tot aan de knieën, en sta ik langs de lijn. Met een koffie in een to-go beker en een half bevroren gezicht. Maar tot die dag hoop ik in stilte dat hij zegt: ‘Mam, ik denk dat ik liever op muziekles wil. Of freerunning. Of schaken.’ En dat ik dan opgelucht kan antwoorden: ‘Wat een goed idee, jongen. Echt superleuk.'”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht: ‘Ik ben een overbezorgde moeder’