Lisa van den Akker Columns 9 jun 2022, 11:46

Leestijd: 4 minuten

Even opnieuw voorstellen: 6 vragen aan J/M Ouders-columnist Brenda

Brenda Schaaper schreef al eerder columns voor J/M Ouders, vanaf volgende week zijn haar columns weer iedere twee weken hier te lezen. Brenda is moeder van Devin (15), en schrijft openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind.

Hoewel je als trouwe lezer Brenda al zult kennen, stellen we haar graag opnieuw aan je voor en nemen we je mee in haar bijzondere verhaal.

Devin is geadopteerd, waarom besloten jullie voor adoptie te gaan?

“We hebben een aantal jaar geprobeerd om zelf kinderen te krijgen. Dat lukte niet spontaan en dus werden er hulptroepen ingezet. Na een loodzwaar traject (echt je wordt niet leuker door al die hormonen) gaf de arts na de zoveelste IVF poging aan dat het hem niet ging worden.

We besloten toen voor adoptie te gaan. Ook dat idee kwam niet uit de lucht vallen. Ik ben zelf opgegroeid met een aantal nichtjes en een neef die geadopteerd zijn, dus voor mij was het heel normaal. We kozen voor het land China en na vier jaar wachten, was het dan zover.”

Lees hier in Brenda’s column meer over de adoptie.

Toen Devin twaalf was vertelde zij dat zij homo zijn, hoe ging dat?

“Ik weet het nog als de dag van gisteren. Zij waren naar theaterles geweest en waren heel erg uitgelaten. Dat waren zij wel vaker na zo’n les dus dat was niets nieuws.

We zaten in de auto op weg naar huis. Zij zeiden het plompverloren, zonder een bruggetje te maken naar het onderwerp. Iets wat zij later wel zouden gaan doen om het aan andere mensen te vertellen. “Mam, ik moet je wat vertellen. Ik val op jongens.” Ik keek hen aan en kon niks anders bedenken dan te zeggen dat het helemaal niet erg was.”

Lees hier in Brenda’s column meer over dit moment.

Devin is erg gepest, hoe was dat voor jou?

“In groep 3 tot en met 5 waren zij al aan de beurt, omdat zij niet van voetballen hielden maar liever met meisjes speelden. De laatste twee jaar zaten zij op een andere lagere school, omdat we vijftig kilometer verderop gingen wonen (voor de liefde). Daar ging het godzijdank veel beter en hun vertrouwen in de medemens herstelden zich een klein beetje. Totdat zij naar de Havo gingen. En toen ging het weer faliekant mis…

Als moeder is dat natuurlijk vreselijk. Het liefst wil ik alles voor hen oplossen, maar dat gaat niet. Je kan namelijk niet alles oplossen voor een kind dat zich vaak anders voelt (en ook is). Je zult dan moeten accepteren dat er zich altijd problemen zullen voordoen en je kind zal zelf bepaalde hobbels in het leven moeten nemen. Die kun je niet weg poetsen als moeder hoe graag je dit ook wil. Dat gaat niet. Inmiddels ben ik zover dat ik dit snap en accepteer.”

Lees hier meer over hoe Brenda hiermee om is gegaan.

Naast dat Devin op jongens valt, zijn zij ook non-binairy

“Klopt. Non-binairy betekent dat je je niet thuis voelt in de mannen of vrouwen identiteit. Je zit er tussenin. In het begin vond ik dat best lastig. Mijn kind is soms zo anders dan andere kinderen dat alle veranderingen mij soms een beetje te snel gingen.

Toen zij zeiden dat zij op jongens vielen, wist ik meteen, dit klopt, dit hoort bij hen. Dus daar heb ik nooit aan getwijfeld. Maar de rest vond ik allemaal een beetje lastig.”

Lees hier Brenda’s column over dit moment. 

Toen wilde hij ook nog zijn naam veranderen, van Yens naar Devin…

“Ja, dat was misschien nog wel het lastigste. Ten eerste omdat ik hen die naam met liefde heb gegeven. We hebben een hele geschiedenis met mijn Yensie pensie peperflensie. Ik zie een klein vrolijk jongetje voor mij die zingend en dansend door het leven ging. Onze lieve Yens Xin.

In het begin vond ik de naam Devin ook vreselijk. Paste zo niet bij mij. Maar goed, het hoeft ook niet bij mij te passen, want het is niet mijn naam. Inmiddels ben ik er wel aan gewend.”

Lees hier Brenda’s column over de naamsverandering.

Inmiddels spreek je Devin ook aan met ‘zij’ of ‘hen’, vond je dat ook lastig?

“Eigenlijk wilde ik er niet aan en heb ik het zo lang mogelijk genegeerd. Niet aardig, wel eerlijk. Maar op een dag moest ik bij de psychologe van mijn kind komen. Mijn kind wilde bespreken dat zij voortaan graag anders aangesproken wilden worden.

Twee paar ogen keken mij vervolgens hoopvol aan. Het erge is dat ik nog probeerde te onderhandelen. Ik had namelijk in een boek gelezen dat iemand die ook non-binair is, aangesproken werd met die of diens. Dat kon ik nog volgen. Maar nee er werd niet onderhandeld.

Als ik het voortaan over Devin had dan werd het zij en hun/hen. Ik vond het lastig, maar wilde het wel proberen. Omdat ik mijn kind graag gelukkig zie en merk dat ze niet de enige zijn hierin. En echt, alles went. Ik kan het weten als ervaringsdeskundige haha.”

Lees hier Brenda haar column over de nieuwe aanspreekvorm.